بیماری اسلکرودرما (systemic sclerosis) یک بیماری نسبتا ناشایع بافت همبندی است که پوست و ارگانهای مختلف بدن را درگیر می کند. این بیماری دارای سیر آهسته و مزمن است و در تمام جهان انتشار دارد. این پایان نامه در مورد افراد مبتلا به این بیماری می باشد که در طی سالهای 1371 تا 1376 در مراکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) و طالقانی کرمانشاه بستری گردیده اند. هدف از این مطالعه بررسی توزیع سنی و جنسی بیماری، علائم درگیری پوست و درگیری دیگر ارگانهای بدن بوده است . یافته ها: در بررسی بعمل آمده جمعا 20 بیمار با تشخیص اسکلرودرما بستری گردیده اند که 10 بیمار کیس شناخته شدهء بیماری و 10 بیمار دیگر برای بار اول تشخیص داده شده اند. نسبت جنسی زن به مرد، 19 به 1 و سن متوسط بیماران 36 سال بود. علائم درگیری پوست بترتیب شیوع، خشکی و ضخیم شدگی پوست (100 درصد بیماران) پدیدهء رینود (75 درصد) زخم پوستی (30 درصد) اسکلروداکتیلی (30 درصد) گانگرن انگشتان (20 درصد) هیپرپیگمانتاسیون (15 درصد) و خارش پوست (10 درصد) درگیری ارگانهای مختلف بدن بترتیب شیوع شامل، دستگاه عضلانی - اسکلتی (40 درصد) دستگاه گوارش (40 درصد) دستگاه تنفسی (25 درصد) قلب (20 درصد) و کلیه ها (15 درصد) با توجه به اینکه آزمایشهای اختصاصی در تعداد کمی از بیماران انجام شده بود، لذا یافته های اختصاصی آزمایشهای بارز نبود. با این حال 25 درصد بیماران آنمی داشتند. نتیجه: از مقایسهء یافته های این مطالعه با مطالب کتابهای مرجع می توان به نتایج زیر اشاره کرد: 1 - تعداد بیماران در استان نسبت به گفتهء کتابها (10 تا 20 نفر در 100000) پایین تر بود. که شاید بعلت عدم نیاز به بستری در اکثر بیماران اسلککرودوما، مراجعه بیماران به مراکز درمانی خصوصی در سطح استان، عدم کاربرد عنوان اسکلرودرما جهت بیمارانی که بعلت عوارض بیماری در بخشهای تخصصی مربوطه بستر بوده اند، باشد. 2 - نسبت جنسی زن به مرد در این مطالعه بالاتر از گفتهء کتابهای مرجع بود (4 - 3 به 1 تا 15 به 1) علت این تفاوت بارز، مشخص نیست .3 - الگوی درگیری پوست و نیز علائم پوستی مشابه گفتهء کتابهای مرجع بود. 4 - درگری ارگانهای داخلی از شیوع کمتری در این مطالعه برخوردار بود. که شاید بعلت عدم انجام بررسی های پاراکینیک تشخیصی در همه بیماران و عدم کاربرد عنوان اسکلرودرما، در پروندهء بایگانی بیمارانی که بعلت عوارض بیماری در بخشهای تخصصی بستری بوده اند، باشد. در پایان پیشنهاد می شود تا یک مرکز رفرنس جهت ارجاع بیماران در کشور ایجاد شود تاب بتوان ضمن پیگیری درمان این بیماران، بروی آنها مطالعات آینده نگر با گروه کنترل انجام شود.