در یک مطالعه گذشته نگر توصیفی، که بر روی بیماران مبتلا به آسیت ناشی از سل و بدخیمی در بیمارستانهای امام خمینی (ره) و طالقانی کرمانشاه از سال 70-75 انجام شد شیوع علایم کلینیکی و پراکلینیکی در 20 بیمار مبتلا به سل و 20 بیمار مبتلا به بدخیمی مورد مقایسه قرار گرفت . در پریتونیت سلی زنان 4 برابر مردان و در پریتونیت بدخیمی زنان 1/2 مردان درگیر بودند. در پریتونیت سلی 55 درصد بیماران زیر 40 سال سن داشتند و در پریتونیت بدخیمی این رقم صفر درصد بود.دوره متوسط علایم در پریتونیت سلی 1/97 ماه و در پریتونیت بدخیمی 1/77 ماه بود. شایعترین علایم در پریتونیت سلی تب ، درد شکمی، کاهش اشتها و کاهش وزن و در پریتونیت بدخیمی درد شکمی و کاهش اشتها و کاهش وزن بود. تست مانتو در 55 درصد پریتونیت سلی و 5 درصد پریتونیت بدخیمی مثبت بود. تب و pdd مثبت در پریتونیت سلی شیوع بالاتری نسبت به پریتونیت بدخیمی داشت و از لحاظ آماری در صورت وجود این دو علامت احتمال پریتونیت سلی 87 درصد و احتمال پریتونیت بدخیمی 21 درصد است . در آزمایش مایع آسیت همه بیماران مبتلا به پریتونیت سلی و بدخیمی (بجز یک مورد) پروتئین مایع آسیت بیش از 2/5 mg/dl داشتند. میانگین قند در پریتونیت سلی 76/6 و در پریتونیت بدخیمی 95/1mg/dl بود. شمارش گلبول سفید در پریتونیت سلی میانگین 990 و در پریتونیت بدخیمی 31415cell/mm و در هر دو با ارجحیت لنفوسیت بود. میانگین ldh در پریتونیت سلی 461 و در پریتونیت بدخیمی 978u/lit بود.