منطقهء مورد مطالعه بین طول های جغرافیای 49 درجه و 49درجه و 20 دقیقه شرقی و عرض های 36 درجه و 15 دقیقه و 36 درجه و 30 دقیقه شمالی در 75 کیلومتری جنوب شرق زنجان واقع گردیده است . براساس تقسیم بندی های ساختمان های زمین شناسی ایران، اشتوکلین (1968) بخش شمال غری ایران را جزء زون ایران مرکزی، نبوی (1355) این بخش را جزء زون البرز غری دانسته و تحت عنوان زون البرز، آذربایجان نامگذاری نموده است . ز نظر چینه شناسی در منطقهء عمومی محدودهء مورد مطالعه (چهارگوش زنجان) سازندهای کهر و گرانیت دوران (پرکابرمین)، بایندر، دولومیت سطانیه، باروت و زاگون (اینفراکمبرین)، ماسه سنگ لالون و میلا (کامبرین و اردویسین) می باشند. سنگ های سیلورین - دونین آغاری به نظر می رسد در این چهارگوش (زنجان) وجود ندارد، سنگ های جوان تر بعدی عبارتند از دونین بالایی و آهک های کوبونیفر زیرین، پرمین (درود و روته) ژوراسیک (شمشک ، دلیچای ولار) کرتاسه می باشند. ترشیری شامل گسترده نسبتا وسیعی از سنگ های آتشفشانی، آذر آواری و رسوبی است . کوه های طارم شامل سنگ های دگرگونی قبل از ترشیری، سنگ های رسوبی از قبل از ائوسن، لایه های ائوسن، لایه های ترشیر جوان تر (احتمالا میوسن) رسوبات کواترنری و تعدادی توده نفوذی نیز می باشد. توده نفوذی گرانیتوئیدی مورد مطالعه از نظر ترکیب عمدتا گرانیتی، کوارتز سینیتی و کوارتز مونرونیتی می باشد که سنگ های آتشفشانی و آذرآورای ائوسن (معادل سازند کرج) را قطع نموده اند. با توجه اینکه در نمودارهای تیپ هارکر، گرانیت ها شامل (آلکالی گرانیت ، مونزوگرانیت و سینوگرانیت) در محدوده جدا و مستقلی نسبت به سایر سنگ های منطقه قرار می گیرند به نظر می رسد از نظر منشا و محل تشکیل با سنگ های دیگر منطقه مورد مطالعه متفاوت می باشند. با توجه به ژئوشیمی عناصر اصلی و فرعی ماگماهای سنگ های آذرین نفوذی منطقه، الکالن تاشروشونیتی و برخی کالکوالکالن می باشند. گرانیتوئیدهای مذکور با توجه به شواهد صحرایی، معیارهای پترواگرافی و شیمیایی اختصاصات گرانیت های تیپ i کردیلرای کمان قاره ای را بروز می دهند.