منطقه مورد مطالعه در جنوب شرقی تبریز (جنوب شرق کفه مرگ (میدان گل)) در محدوده طول جغرافیایی 54 درجه و 45 دقیقه تا 55 درجه 0 دقیقه و عرض جغرافیایی 28 درجه و 40 دقیقه تا 29 درجه و 0 دقیقه قرار دارد. وسعت منطقه مورد مطالعه 900 کیلومتر مربع می باشد. این منطقه مربوط به مجموعه سری رنگین می باشد که توسط گسل راندگی بر روی سازندهای ترشیر رانده شده است . اکثر سنگهای رخنمون یافته در منطقه، مربوط به سازندهای حوضه زاگرس شامل سازندهای بختیاری، آغاجاری - زرک - جهرم، ساچون و ترور می باشد. ساختار غالب در منطقه گسل های راندگی است که باعث رانده شدن سازندهای قدیمی بر روی سازندهای جوانتر شده اند و امتدادی تقریبا موازی امتداد زاگرس دارند. رخنمون شدن نمکهای اینفراکامبرین سری نمکی هرمز در نزدیکی روستای لای گردو نشاند دهنده شیب و عمق زیاد این گسل ها است . در بعضی موارد وجود سری رادیو لاریتی بین سازندهای تربور و سروک باعث چرخش گسل و تغییر شیب موضعی گردیده است . در این موارد گسل از روند سری رادیولاریتی تبعیت می کند. چین خوردگی با تشکیل یک تاقدیس با پلانژ دوبل در منطقه مشخص است که از زمره چین خوردگی مرتبط با پیشرفت گسل به شمار می رود و در نتیجه فشارش در جهت شمال شرق به جنوب غرب در امتداد تقریبی n45 درجه حاصل شده است . سیستم درزه های موجود در منطقه چهار دسته درزه را نشان می دهند که اکثریت آنها در جهت عمود بر محور فشارش جهت یابی شده اند و عموما از نوع درزه های فشارشی بوده که با ظهور استیلویت ها در منطقه مشخص هستند شکستگی های عمده موجود در محدوده مورد مطالعه با روند مشابهی به موازات امتداد عمومی زاگرس توسعه یافته اند. از نظر زمین ساخت ، منطقه مورد مطالعه در محدوده زون زاگرس خرد شده واقع می باشد و ساختارهای موجود در نتیجه زیر راندگی صفحه عربی به زیر صفحه فارسی و فشارش در جهت شمال شرق به جنوب غرب ایجاد شده اند. قطعاتی از پوسته اقیانوسی توسط گسلش بزرگ زاویه در سطح زخنمون یافته است که بصورت توده های آمیزه رنگی و اولترابازیک در منطقه مشاهده می گردد. با توجه به گسل های بزرگ زاویه موجود در منطقه، وجود ساختارهای دست نخورده در زیر دشت ریزآب که توسط نپ پوشیده شده باشند غیر متحمل است لذا امکان وجود منابع هیدروکربوری در منطقه ضعیف می باشد.