از آنجا که نسبتهای مالی ارقام صورتهای مالی را به طور جداگانه بررسی و تجزیه و تحلیل می کنند و به دلیل همین خصوصیت ، نسبتهای مالی ممکن است نتوانند تمام مسائل شرکت جهت پیش بینی وضعیت آینده و اررزش واقعی اطلاعات حسابداری را روشن نماید. بنابراین تحلیل گران مالی ریسک سیستماتیک شرکتهای مختلف را با توجه به سایر تکنیکهای مالی و با در نظر گرفتن محدودیتهایی مورد محاسبه قرار می دهند. در حالی که اگر درجه بلاتکلیفی و ارزش اطلاعات را با توجه به اطلاعات حسابداری بتوان محاسبه کرد می توان یک رابطه ای ساده جهت جایگزینی مدل پیش بینی ریسک سیستماتیک مورد استفاده قرار داد. به عبارت دیگر با استفاده از اطلاعات حسابداری اندازه تغییرات مورد انتظار در ترکیب ترازنامه شرکتهای نمونه محاسبه و با ریسک سیستماتیک همان شرکتها مورد قیاس قرار می گیرد و در مراحل بعدی ترکیب ساختار سرمایه و ترکیب دارایی ها شرکت های نمونه مورد آزمون قرار می گیرد تا این رابطه را کامل نمایند. از آنجا که ثبات در ترکیب ترازنامه موجب کاهش ریسک می گردد و کاهش ریسک موجب افزایش سرمایه گذاری، بنابراین شرکتهایی که تغییرات زیاد در ساختار صورتهای مالی آنها مشاهده می گردد، ریسک آنها زیاد شده، سرمایه گذاری در آن شرکتها کاهش یافته، احتمال عدم موفقیت زیاد می گردد. هر چه این تغییرات در ساختار ترازنامه بیشتر باشد احتمال عدم موفقیت زیادتر می شود. شرکتهای موفق، شرکتهایی هستند که تغییرات در ساختار صورتهای مالی آنها حداقل است و ترازنامه آنها از یک ثبات نسبی برخوردار است .