این پروژه تنها تحقیقی برای شناخت مسئله و در پس آن برخورد حسی با فضا نیست ، بلکه هدف آن یافتن مطلوب ترین روش و سیستم با هدف کم کردن پسوندهای ناشی از بی سرپرستی، در بستر طرح یعنی ایران است . در اینجا تنها نمی توان یک معمار بود، باید جامعه شناس ، روانشناس و سپس یک برنامه ریز شهری، طراح شهری و در نهایت یک معمار بود. در این پایان نامه پس از روند برخورد صحیح با کودک بی سرپرست با هدف حل ریشه ای مسئله و از بین بردن علت ها مرحله، سپردن بچه ها به شبانه روزی ها مطرح می شود. و اینکه شبانه روزیها را باید چگونه طراحی کرد و یا حتی آنها را چه نامید، بحث اصلی پروژه است .