یکی از مهم ترین آفات جنگل های زاگرس پروانه ی جوانه خوار بلوط (tortrix viridana l.) است، که با تغذیه از برگ و جوانه های گونه های مختلف درختان بلوط سالانه خسارت زیادی را به این جنگل ها وارد می سازد. با توجه به اهمیت جنگل ها ی زاگرس و نقش موثری که در حفظ منابع آب و خاک دارند، اقدام به بررسی میزان تغذیه ی این آفت روی گونه های مختلف بلوط با استفاده از شاخص های تغذیه ای گردید تا در نهایت بتوان به شناخت بهتری از رفتارهای تغذیه ای این آفت دست یافت. تحقیق حاضر در منطقه ی قبرحسین واقع در شهرستان پیرانشهر روی دو گونه بلوط دارمازو quercus infectoria و وی ول q. libani انجام گردید. برگ های این دو گونه پس از جمع آوری به آزمایشگاه منتقل و در اتاقکی با شرایط نوری مناسب و دمای °c25 (به دو روش تغذیه ی انفرادی و گروهی) در اختیار لاروهای آفت قرار گرفت. در روش گروهی 20 تکرار (هر تکرار 10 عدد لارو) و در روش انفرادی 40 تکرار (هر تکرار یک عدد لارو) برای هر یک از میزبان ها در نظر گرفته شد. شاخص های نرخ مصرف نسبی (rcr)، نرخ رشد نسبی (rgr)، کارآیی تبدیل غذای خورده شده (eci)، کارآیی تبدیل غذای هضم شده (ecd) و قابلیت تقریبی هضم شوندگی (ad) محاسبه گردیدند. نتایج تجزیه و تحلیل با استفاده از آزمون t در سطح 5 درصد نشان داد که میزان بیوماس لاروی و همچنین شاخص های نرخ رشد نسبی، کارآیی تبدیل غذای خورده شده هم در روش گروهی و هم در روش انفرادی روی دارمازو و وی ول از اختلاف معنی داری با یکدیگر برخوردار بودند. همچنین با توجه به معنی دار بودن نتایج مربوط به مقایسه ی تأثیر دو روش تغذیه ی گروهی و انفرادی بر شاخص نرخ رشد نسبی، کارآیی تبدیل غذای خورده شده و کارآیی تبدیل غذای هضم شده، مشخص گردید در هر دو گونه ی میزبان، میزان سه شاخص مذکور در حالت گروهی بیشتر از حالت انفرادی بوده است. با توجه به نتایج فوق مشخص شد که بلوط دارمازو میزبان مناسب تری برای آفت مورد نظر می باشد.

نماتدهای بیماریزای حشرات از عوامل کنترل بیولوژیکی بوده که کارایی بالایی در کنترل آفات برخوردار می باشند و این پایان نامه به بحث در مورد آن می پردازد.