قراردادها از یک احترام و تقدسی برخوردارند به این معنا که هیچ یک از طرفین یا اطراف آن نمی توانند به طور یکجانبه آن را فسخ نمایند. و تنها با رضایت طرفین قابل فسخ است . معذالک طبق عرف بین المللی و کنوانسیون مربوط به معاهدات 1969 وین مواردی ذکر شده که یک طرف قرارداد یا معاهده می تواند به طور یکجانبه قرارداد را فسخ کند که آن موارد 6 گانه عبارتند از: شرط قبلی و صریح در معاهده، نقض اساسی معاهده و فورس ماژور یا قوه قاهره، تغییر بنیادین اوضاع و احوال و جانشینی دولتها، یکی از موارد مهم و در عین حال مبهم فسخ یکجانبه قراردادها، تغییر بنیادین اوضاع و احوال است . بدین ترتیب هدف نگارنده در این رساله تشریح این اصل است و اینکه منظور از تغییر بنیادی چیست و در چه مواردی می تواند توجیه کننده فسخ یا خاتمه یا تعلیق قرارداد باشد.