هدف از مطالعه حاضر، بررسی عوامل استرس زا در داوران و مربیان، بسکتبال، والیبال، شنا، تنیس روی میز و رزمی بود. روش تحقیق توصیفی و از نوع پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه داوران و مربیان رشته های بسکتبال، والیبال، شنا، تنیس روی میز و رزمی می باشند که در سال 91-90 در مسابقات لیگ برتر و دسته یک، مسئولیت قضاوت و هدایت تیم ها را بر عهده داشتند. به دلیل پایین بودن حجم جامعه، نمونه آماری به صورت تمام شمار انتخاب شدند(n=n). بر این اساس تعداد 1210 نفر به عنوان نمونه آماری مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسش نامه زمینه یابی منابع استرس (soss) با 30 سوال و 6 بعد (ترس از شکست، ارزیابی عملکرد، شرایط زمانی، مشکلات شخصی، تعارضات بین فردی و عملکرد فردی و فنی) جمع آوری گردید. روایی صوری و محتوایی پرسش نامه توسط گروهی از استادان صاحب نظر دانشگاهی تأیید شد و در یک مطالعه راهنما و با استفاده از ضریب همبستگی آلفای کرونباخ مقدار پایایی برای پرسش نامه داوران و مربیان به ترتیب 85/0 و 86/0 محاسبه گردید. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح توصیفی و استنباطی مورد ارزیابی قرار گرفت. چگونگی توزیع داده های تحقیق با استفاده از آزمون کالموگراف اسمیرنوف بررسی شد. برای تحلیل داده ها، تعیین رابطه بین متغیرها و بررسی فرضیه های آماری از آزمون های ناپارامتریک (فریدمن، یومن ویتنی و کروسکال والیس) در سطح معنی داری 05/0 > p و 01/0>p استفاده گردید. یافته های تحقیق نشان داد که بین اولویت عوامل استرس زا در داوران و مربیان تفاوت معنی داری وجود دارد. بطوری که در داوران و مربیان ترس از شکست به عنوان استرس آورترین (بالاترین رتبه) عامل مشخص شده است و داوران و مربیان بسکتبال این عامل را بیشتر از داوران و مربیان رشته های رزمی، تنیس روی میز، والیبال و شنا به عنوان عامل استرس زا معرفی نموده اند.