چکیده: هدف از این پژوهش مقایسه تأثیر انواع انقباض ایزوکینتیک بر سیستم فیبرینولیتیک بود. بدین منظور، 10 مرد سالم با سابقه فعالیت تفریحی (میانگین ± انحراف معیار؛ سن، 4/3±1/26 سال؛ قد، 5/5±5/177 سانتی متر و وزن 8/12±5/76 کیلوگرم) داوطلبانه در چهار جلسه جداگانه به فاصله یک هفته در این پژوهش شرکت نمودند. در جلسه اول قد، وزن، bmi، درصدچربی و گشتاور اندازه گیری شد. در جلسات دوم، سوم و چهارم تمامی آزمودنی ها به صورت تصادفی سه پروتکل کانسنتریک/کانسنتریک، ایسنتریک/ایسنتریک و کانسنتریک/ایسنتریک (4دوره 10 تکراری، سرعت 60 درجه در هر ثانیه، 60 ثانیه زمان استراحت بین هر دوره و 2 دقیقه زمان استراحت بین هر دو پا) را به صورت فلکشن و اکستنشن در مفصل زانو در هر دو پا را اجرا کردند. جهت بررسی تغییرات آنتی ژن t-pa، pai-1 و d-dimer نمونه های خونی قبل از شروع فعالیت، بلافاصله پس از فعالیت و 30 دقیقه پس از فعالیت در هر جلسه گرفته شد. آنالیز آماری داده ها افزایش معنادار آنتی ژن t-pa در پاسخ به هر سه انقباض ایزوکینتیک و کاهش معنادار در دوره ریکاوری نشان داد (05/0 < p). تغییرات t-pa در پاسخ به پروتکل کانسنتریک/کانسنتریک نسبت به دو پروتکل دیگر به طور معناداری متفاوت بود (05/0 < p). مقادیر آنتی ژن pai-1 در پاسخ به فعالیت ایزوکینتیک صرف نظر از نوع انقباض افزایش و در دوره ریکاوری کاهش معناداری نشان داد (05/0 < p)، هم چنین پاسخ آنتی ژن pai-1 به سه پروتکل مختلف ایزوکینتیک متفاوت نبود (05/0 > p). مقادیر d-dimer در پاسخ به فعالیت ایزوکینتیک تغییر معناداری نشان نداد (05/0 > p) و هم چنین بین سه پروتکل ایزوکینتیک تفاوت معناداری نداشت (05/0 > p). براساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گیری نمود که انقباض ایزوکینتیک موجب افزایش فعالیت سیستم فیبرینولیتیک می گردد و اینکه پروتکل کانسنتریک/ کانسنتریک در مقایسه با پروتکل های دیگر (کانسنتریک/ ایسنتریک و ایسنتریک/ ایسنتریک) افزایش بیشتری را ایجاد می نماید.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر جنسیت بر غلظت گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در پاسخ به فعالیت حاد استقامتی و دوره های ریکاوری متعاقب آن در افراد سالم بود. بدین منظور هشت زن و هفت مرد 20-30 ساله به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت نمودند. آزمودنی ها دو جلسه فعالیت و کنترل را طی دو هفته متوالی اجرا نمودند. ترتیب اجرای جلسات به صورت تصادفی برای هر شخص مشخص شده بود. برنامه تمرینی برای جلسه فعالیت شامل 45 دقیقه فعالیت حاد استقامتی با شدت 75% ضربان قلب بیشینه در نظر گرفته شده بود. چهار نمونه خونی(6 میلی لیتر) به ترتیب قبل و بلافاصله بعد از فعالیت، همچنین 1 و 24 ساعت بعد از فعالیت جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس دو طرفه ی مکرر استفاده شد. نتایج نشان دادند که صرف نظر از جنسیت آزمودنی، اثر فعالیت و ریکاوری بر غلظت انسولین و مقدار مقاومت به انسولین معنی دار بود(p<0/05) ولی برای گلوکز معنی دار نبود. همچنین هنگامی که داده های تحقیق با استفاده از تغییرات حجم پلاسما تصحیح گردیدند، نتایج مشابهی برای انسولین مشاهده گردید. اما با در نظر گرفتن جنسیت، هیچ یک از فاکتورهای مورد اندازه گیری(گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین) معنی دار نشدند. با این وجود، تغییرات در جلسه فعالیت در مردان نسبت به زنان بیشتر بود. بر اساس یافته های تحقیق حاضر نتیجه گیری می شود که فعالیت حاد استقامتی و ریکاوری موجب بهبود شاخص مقاومت به انسولین بدون ارتباط با جنسیت می شود.

چکیده: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر پروتکل ها و حرکات مختلف فعالیت مقاومتی بر پاسخ فشارخون و ضربان قلب مردان جوان بود. بدین منظور 12 مرد سالم با میانگین سن 2/2 3/25 سال، قد 9/6 1/176 سانتی متر، وزن 9/6 1/76 کیلوگرم، شاخص توده بدن 9/1 6/24 (kg/m2)، درصد چربی 4 2/12 بود. آزمودنی ها سه پروتکل فعالیت مقاومتی، شامل پروتکل قدرتی (3 ست 4 الی 5 تکراری با 85% یک تکرار بیشینه و 3 دقیقه استراحت بین ست ها و حرکات)، پروتکل هایپرتروفی (3 ست 10 تکراری با 70% یک تکرار بیشینه و 2 دقیقه استراحت بین ست ها و حرکات) و پروتکل قدرتی ـ استقامتی (3 ست 15 تکراری با 55% یک تکرار بیشینه و 1 دقیقه استراحت بین ست ها و حرکات) را در سه جلسه مجزا و به فاصله یک هفته از هم به صورت تصادفی اجرا کردند. در هر جلسه دوبار قبل و بلافاصله پس از اتمام فعالیت و در پروتکل هایپرتروفی بعد از هر حرکت که شامل لت پول، پرس پا، پرس سینه، فلکشن، زانو، پرس نظامی، اکستنشن زانو و پارویی فشارخون و ضربان قلب اندازه گیری شدند. برای مقایسه داده های مربوط به پروتکل های مختلف فعالیت مقاومتی از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه مکرر (2×3) استفاده شد. یافته ها نشان داد که صرف نظر از نوع فعالیت مقاومتی، فشارخون سیستولیک بعد از سه نوع فعالیت مقاومتی افزایش معنی داری داشت (p<0/05)، آنالیز آماری داده ها نشان داد که بین اثر پروتکل های مختلف فعالیت مقاومتی بر فشارخون سیستولیک، دیاستولیک و میانگین فشارخون شریانی تفاوت معنی داری وجود ندارد (p>0/05). ولی بین اثر پروتکل ها بر ضربان قلب و بین حرکات مختلف فعالیت مقاومتی بر فشارخون سیستولیک و ضربان قلب تفاوت معنی داری وجود دارد (p<0/05). براساس نتایج تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری نمود که پروتکل های مختلف فعالیت مقاومتی از جمله قدرتی، هایپرتروفی و قدرتی ـ استقامتی به شکل مشابهی فشارخون را افزایش می دهند، اما حرکات مختلف با وزنه اثرات متفاوتی بر فشارخون دارند.

در عصر جدید بیماری های مرتبط با التهاب درجه پایین چوب دیابت نوع 2 و آترواسکلروز در حال پیشرفت میباشند که بعضی از عوامل التهاب با این بیماری ها افزایش می یابند. از طرف دیگر ثابت شده است که تمرین ورزشی دارای اثرات ضد التهابی بوده و باعث کاهش این عوامل میشود. تحقیق حاضر در نظر دارد تا به این سوال پاسخ دهد که آیا بین تاثیر دو نوع تمرین تناوبی سرعتی و تداوی استقامتی بر روی این عوامل تفاوتی وجود دارد.

تمرینات مقاومتی نقش بنیادی و اساسی را در برنامه های فعالیت جسمانی دارند و به وسیله ی سازمان های بهداشتی بین المللی به منظور افزایش سلامت وآمادگی جسمانی توصیه شده اند.تحقیقات نشان می دهند که عوامل مکانیکی و متابولیکی از متغیرهای اثرگذار بر تمرینات مقاوتی می باشند.عضلات اسکلتی انسان به عنوان تولیدکنندگان حرکت بدن به شیوه های گوناگون از جمله آیزومتریک،آیزوتونیک و آیزوکینتیک منقبض می شوند.در این بین انقباض آیزوکینتیک نوعی از انواع انقباض است که موفورید وهمکارانش(1969)از آن به عنوان نوعی از تمرینات مقاوتی یاد کرده اند.انقباض آیزوکینتیک یکی از انواع انقباض های عضلانی است که در آن سرعت ثابت ونیروی اعمال شده به صورت حداکثر می باشد.انقباض آیزوکینتیک بیشتر در برنامه های بازتوانی استفاده می شود ک می تواند بر اساس کانسنتریک یا ایسنتریک بودن آن و ترتیب اجرای کانسنتریک و ایسنتریک به اشکال مختلف انجام شود.بنابراین اهمیت به کارگیری بیشتر یک نوع انقباض (کانسنتریک یا ایسنتریک)،در برنامه های تمرینی قدرتی و بازتوانی مجادله آمیز می باشد.اما بعضا مقادیر قدرت کسب شده در طی تمرینات ایسنتریک بیش ازکانسنتریک و آیزومتریک بوده است

هدف از این تحقیق مقایسه مصرف محلول الکترولیت - کربوهیدراتی با محلول گلیسرولی روی برخی از عوامل آمادگی جسمانی و فیزیولوژیکی کشتی گیران بود. بدین منظور 9 نفر از کشتی گیران شهرستان دره شهر با میانگین سن 62/1 ± 11/20 سال، وزن 47/1 ± 26/65 کیلوگرم و قد 91/3 ± 33/171 سانتی متر بطور داوطلب انتخاب شدند. آزمودنی های این پژوهش طی سه هفته متوالی و با آرایش تصادفی به سه گروه آب (کنترل)، الکترولیت - کربوهیدرات و گروه گلیسرول - الکترولیت - کربوهیدرات تقسیم شدند. در پیش آزمون ظرفیت قلبی - عروقی و استقامت عضلانی اندازه گیری شد و خونگیری ناشتا بعمل آمد. سپس آبزدایی بدن از طریق سونا انجام شد. 30 دقیقه بعد پس از آزمون اول مشابه پیش آزمون گرفته شد. بلافاصله پس از این مرحله، 180 دقیقه آبگیری با محلول های فوق انجام شد. 16 ساعت پس از آبزدایی پس آزمون دوم مشابه پس آزمون اول و پیش آزمون گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های توصیفی و استنباطی تحلیل واریانس دو طرفه با انداه گیری مکرر استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 > p برای رد یا قبول فرضیات در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که مصرف محلول گلیسرولی - الکترولیتی - کربوهیدراتی نسبت به محلول الکترولیتی - کربوهیدراتی یا آب باعث افزایش معنی دار در بازگشت حجم پلاسما، درصد بازگشت وزن بدن، درصد جذب مایع و بازگشت استقامت قلبی - عروقی شد. ولی در استقامت عضلانی بین سه تا گروه تغییری مشاهده نشد. بر اساس نتایج تحقیق استنباط می شود که محلول گلیسرول - الکترولیت - کربوهیدرات می تواند محلول آبگیری مناسبی برای بازگشت ظرفیت های فیزیولوژیکی و عملکردی ورزشکاران به سطح قبل از آبزدایی باشد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

در مجموع یافته های این تحقیق نشان می دهد که انواع فعالیتهای ورزشی باعث سازگاریهای عصبی - عضلانی می گردند و این سازگاریها بیشتر در زمینه بکارگیری واحدهای حرکتی، همزمان و فرکانس آتش واحدهای حرکتی است که در ورزشکاران تا حد بالایی براثر فعالیتهای ورزشی افزایش یافته اند. این تغییرات در حالی اتفاق می افتد که سرعت هدایت عصبی، زمان تاخیر موج m و زمان تاخیر h براثر رفتار سازش یافته دچار هیچگونه تغییرات معنی داری نشده اند.