در مباحث علم روانشناسی در خصوص مبحث متقاعد سازی و اقناع، تحقیقات مختلفی صورت پذیرفته است ولیکن این راهبردها در خطاب های قرآن و پیشوایان دینی ـ علیرغم این که راهبرد های موثّری بوده اند ـ کمتر مورد بحث و بررسی قرارگرفته است. هدف این پژوهش آن است که راهبرد های اقناعی را با استفاده از روش استقرایی ـ استنتاجی و موضوعی، در خطاب های نهج البلاغه مورد بررسی روانشناختی قرار دهد و با راهبردهای مشابه در علم روانشناسی مقایسه نماید. در این پژوهش، راهبردهای اقناعی روانشناسیِ استخراج شده، بر اساس نوع، به دو راهبرد استدلالی و احساسی، و راهبردهای روانشناختیِ اقناعی استخراج شده از نهج البلاغه، به پنج راهبرد احساسی، استدلالی، زبانی، عملی و مقاوم سازی اقناعی تقسیم شدند. همچنین، مشخص شد که حضرت علی (علیه السلام) در اتّخاذ راهبردهای خود، به سه اصلِ ملاک های دینی، مخاطب محوری، سادگی و قابل فهم بودن پیام های اقناعی پایبند بوده اند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که علاوه بر راهبردهای موجود در روانشناسی، راهبردهای اقناع عملی و زبانی در خطاب های امیرالمومنین (علیه السلام) وجود دارند.

این رساله موضوع اسماءالحسنی را با رویکردی توصیفی - تحلیلی و با رعایت سیر تحول تاریخی - موضوعی مورد بررسی قرار داده است . با بهره گیری از دستاوردهای شارحان اسماءدر زمینه فوق در زمینه فوق در این رساله تلاش شده است تا در قالب شاخه ای از علم زبان شناسی به نام معناشناسی واژگانی lexical semantics، حوزه واژگانی اسماءمشهور خداوند بررسی شده و از طریق شیوه های لغوی و معناشناسانه نظیر هم معنایی، چندمعنایی، شمول معنایی، تضاد معنایی، همنشینی های سلسله مراتبی، رابطه کل و جزءو دیگر طبقه بندیهای غیرشاخه ای و نیز اشتقاقات صرفی نظم و نظام اسماءجستجو و یافته های مقدماتی آن بیان گردد.