وجود روستاهای قدیمی در اطراف "شهرری" و به ویژه روستاهای شمالی آن، باعث جذب گروههای جدید مهاجر به تهران شده و در عمل به پرشدن اراضی کشاورزی، باغات و اراضی بایری شد که بین تهران و شهرری فاصله ایجاد کرده بودند. از این رو نظام کالبدی-فضایی منطقه بصورت واحدها و بافتهای مسکونی پراکنده و در قالب محلاتی با هسته روستایی درآمد. بطوریکه در حال حاضر سیمای فضایی شهرری بصورت بافت قدیمی و فرسوده و حرم در مرکز، و مجموعه روستا-محلات و مجتمعهای پراکنده مسکونی، در اطراف ، شکل گرفته است . بر این اساس بافت مرکزی و میدان شهرری از موقعیت ویژه کالبدی و ارتباطی در نظام شهری برخوردار بوده و نقطه عطف و گره گاه اصلی و مهمترین فضای شهری در منطقه محسوب می گردند. در طرح پیشنهادی کارکردهای اساسی میدان مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته و گزینه های پیشنهادی با هدف رفع مشکلات کارکردهای، در کوتاه مدت ، و ایجاد یک فضای مناسب شهری متناسب با جایگاه و نقش ویژه بارگاه حضرت عبدالعظیم(ع) در درازمدت ، تدوین و ارائه شده است . در واقع در طرح پیشنهادی تلاش شده که با استفاده از اراضی باز و بایر اطراف میدان و همچنین امتیاز بناهای کم ارزش و فرسوده، قابلیتهای عملکردی و تاریخی میدان، خیابان حرم و کاروانسرای موجود بکار گرفته شود. کارکردهای ویژه میدان که در طرح پیشنهادی مورد توجه قرار گرفته عبارتند از: -کارکرد میدان بعنوان آستانه عبدالعظیم(ع) و نقش آن بعنوان گذرگاه اصلی زائرین ایرانی و خارجی -نقش ترافیکی میدان در نظام حمل ونقل شهری و برون شهری -کارکرد تجاری و خدماتی میدان با توجه به وضعیت استقرار آن نسبت به بازار، مجتمعهای تجاری-خدماتی و موسسات مالی و اداری اطراف آن -ویژگی تاریخی و هویت بخش میدان مرتبط با حرم، بازار قدیمی، ایستگاه ماشین دودی و کاروانسرای عباسی.