این تحقیق، بر روی 100 نفر بیمارز مبتلا به درماتوفیتوزیس در نواحی صورت ، تنه، دست و پا و کشاله به صورت دوسوکور و کاملا تصادفی، به مونظور ارزیابی داروی سرتاکونازول در مقایسه با میکونازول انجام شده است . تمام بیماران به صورت هر دو قفته یکبار، تا چهار ویزیت (یک دوره 43 روزه) معاینه شده اند. دره درمان 28 روز بوده و 2 هفته پس از بهبودی، ارزیابی عود بیماری مورد بررسی قرار گرفته است . هدف اصلی از انجام این مطالعه، ارزیابی سودمندی داروهای موضعی در بهبود عفونتهای قارچی است زیرا درمانهای خوراکی، دارای معایبی هستند که مهمترین آن، عوارض جانبی دارویی است . در حالیکه درمانهای موضعی معمولا چنین عیبی نداشته و دارای پذیرش بهتری از جانب بیمار می باشد. همچنین هزینه اقتصادی کمتر و عدم نفوذ دارو به بافتهای دیگر و درگیری مستقیم دارو با عامل پاتوژن در محل عفونت ، از جمله مزایای این روش است . همچنین با استفاده از نتایج حاصل از این مطالعه، می توان در موارد زیر اظهار نظر کرد: .1استفاده از روش درمان موضعی، در کدام نواحی از بدن به تنهایی کافی است ؟ 2در کدام نواحی از بدن، درمان توام خوراکی و موضعی بهتر است ؟ 3 کدام نواحی از بدن، به درمان 4 هفته ای جواب می دهد و در کدام نواحی بهتر است دوره درمان طولانی تر باشد؟ 4 عوارض ناشی از درمان موضعی چگونه است ؟