یکی از روشهای جدید جلوگیری از بارداری استفاده از سیستم های پلیمری کاشتنی می باشد. به دلیل قرارگیری این سیستم ها در بافت زیر جلدی، داروی ضدبارداری (استروژن یا پروژستین) در معرض پدیده گذر اول کبدی قرار نمی گیرد. لذا دوز دارویی مورد نیاز به منظور جلوگیری از بارداری در این روش نسبت به سایر روشها کمتر می باشد. و به همین علت عوارض جانبی وابسته به دوز که در دیگر روشهای جلوگیری از بارداری مطرح می باشد. در این روش کاهش می یابد. هدف از انجام این مطالعه فرمولاسیون یک سیستم کاشتنی پلیمری برای داروی لوونورژسترل می باشد که یک پروژستین صناعی از دسته 19-norandrostanes می باشد و از طریق مهار تخمک گذاری و افزایش ترشحات مخاط رحم مانع بارداری می گردد. پلیمر مورد استفاده در این سیستم بعد از اتمام دوره دارورسانی تجزیه شده و مانند سیستمهای کاشتنی موجود در بازار دارویی نیاز به خارج سزی آن نمی باشد. به منظور تهیهی سیستم کاشتنی از روش پرس میکروسفر استفاده شد. میکروسفرها توسط تبخیر حلال و با استفاده از دو پلیمرپلی لاکتاید و پلی لاکتاید-گلیگولاید تهیه شد. به این منظور مقدار معینی از دارو و پلیمر در حلال دی کلرومتان حل شده و به عنوان فاز داخلی استفاده می شد. فاز داخلی استفاده می شد. فاز خارجی نیز شامل آب مقطر و pva (به عنوان امولسیفایر) با نسبت مشخص بود. در حالیکه فاز خارجی با سرعت مشخصی توسط میکسر به هم زده می شد، قطره قطره از فاز داخلی توسط سرنگ به آن افزوده می شد و عمل به هم خوردن تا تبخیر کامل دی کلرومتان ادامه می یافت . در پایان این مدت میکروسفرهای بدست آمده توسط صافی از فاز خارجی جدا می شدند. میکروسفرهای پلی لاکتیک اسید به همان صورت و میکروسفرهای پلی لاکتیک -گلیکولیک اسید بعد از پرس به صورت دیسک از لحاظ آزادسازی دارو مورد بررسی قرار گرفتند. به منظور تهیه دیسک مقادیر مشخصی از میکروسفرها توزین شده داخل ماتریسی با قطر 12mm و عمق 50mm ریخته شد. بعد از آنکه به مدت 120 دقیقه در آون با حرارت 130 قرار گرفت تحت فشارهای مختلف از 550 تا 750psi پرس شده و دیسک هائی با استحکام بالا بدست آمد. آزادسازی دارو از این سیستمها در محیط هیدروالکلی و حداکثر به مدت دو ماه اندازه گیری شد. با توجه به ساختار متفاوت دو پلیمر مذکور مشخص گردید مکانیسم آزادسازی دارو در مورد پلیمر اول انتشار و در مورد پلیمر دوم ترکیبی از دو روند انتشار و فرسایش پلیمر می باشد. عواملی مانند فشار پرس اعمال شده بر سیستم و وزن آن می تواند منحنی آزادسازی دارو را تحت تاثیر قرار دهد. سیستم پلیمری اول از لحاظ نحوه آزادسازی دارو تا حدود زیادی مشابه سیستم های کاشتنی سیلیکونی می باشد که در حال حاضر در دسترس می باشد. ولی سیستم پلیمری دوم به دلیل ماهیت خاص پلیمر آن رفتار متفاوتی در فرآیند آزادسازی دارو نشان می دهد و نیازمند بررسی دقیق تر و اعمال اصلاحاتی به منظور بهینه سازی رفتار آزادسازی دارو می باشد.