هدف از این مطالعه بررسی شیوع هپاتیت c در زندانیان استان سیستان و بلوچستان بود و بصورت مقطعی در سال 1375 انجام گرفت در این بررسی 441 نفر از زندانیان (19 نفر زن و 422 مرد) به شکل تصادفی ساده برگزیده شدند 191 نفر از زاهدان و از 6 شهر دیگر استان هر کدام 50 نفر انتخاب شدند سن زندانیان 14-82 سال و اکثرشان کارگر بودند و بیشتر زندانیان ازدواج کرده و متاهل بودند ابتدا توسط پرسشنامه اطلاعاتی از قبیل سن، شغل، جنس و... جمع آوری گردید و سپس از هر کدام از زندانیان یک نمونه خون جهت بررسی از نظر آنتی بادی anti-hcv گرفته شد و نمونه ها توسط نسل دوم eliza قسمت گردیدند و نمونه های مثبت مجددا با روش westernblot آزمایش شدند تا موارد مثبت کاذب مشخص شود. در مجموع 9/1 درصد جمعیت زندانیان (40 نفر) از نظر anti-hcv مثبت گردیدند که در مقایسه با شیوع بیماری در میان اهداءکنندگان خون در این استان (1/5 درصد) درصد بسیار بالایی است زنان همگی در این بررسی منفی بوند. در میان شهرهای استان چهابهار بیشترین درصد مثبت را داشت و از نظر سنی نیز بیشترین موارد مثبت در گروه سنی 40-59 سال بود و در گروه سنی 4-19 سال مورد مثبتی دیده نشد. 43 درصد (190نفر) زندانیان معتاد بودند و بیشترین درصد مثبت (29/6 درصد) متعلق به معتادان تزریقی بود و معتادان استنشاقی و خوراکی هر کدام 11/7 درصد مثبت بودند و 5 درصد زندانیان نیز بدون هیچگونه اعتیادی آنتی بادی را در خون خود داشتند بنابراین نتیجه می گیریم که شیوع هپاتیت c در زندان بیشتر از جمعیت عادی است چون عوامل خطر ابتلاء به هپاتیت c در زندان بیشتر است مخصوصا اعتیاد و بویژه اعتیاد تزریقی عامل مهمی جهت ابتلا می باشند.