سابقه و هدف تحقیق: این مطالعه به منظور به دست آوردن روش موفق تر درمان شکستگیهای با subcondylar توجه به تحقیقات قبلی انجام شده در این رابطه صورت گرفته است . مواد و روشها: 34 بیمار را با کمک روش انتخابی اتفاقی (random) انتخاب نموده و سپس به دو گروه درمانی 17 نفره که با کمک روشهای فوق درمان می گشتند تقسیم نمودیم. در گروه اول پس از جااندازی توسط دسترسی بازقطعات شکسته با استفاده از سیم فیکس قرار می شدند و سپس بیماران تحت imf می گرفتند. گروه دوم (جااندازی بسته) بدون جااندازی باز بیماران imf می شدند و هر دو گروه به مدت دو ماه پیگیری شدند قبل و پس از درمانهای فوق جهت ارزیابی طی دو پرسشنامه به بررسی وضعیت بیماران در هر دو گروه پرداختیم که شامل شرایط قبل و بعد از درمان هر بیمار بوده است . از جمله مسائل مورد بررسی قبل از درمان می توان از تنوع شکستگی، همراه بودن شکستگیها، عامل ایجاد کننده شکستگی، سن بیماران، جنس بیماران، مدت زمان بین وقوع حادثه و مراجعه بیمران، اکلوژن، جهت حرکت تکه شکسته، صاف بودن سرکندیل، وضعیت اجتماعی بیماران و با دندان بودن بیماران یاد کرد. از جمله مسائل مورد بررسی بعد از درمان به بررسی شیوع عوارض بین دو گروه (اکلوژن، شکل و حدود حرکتی فک ، نقایص عصبی، درد، صداهای مفصلی، اسکالر باقیمانده و عفونت بعد از درمان)، مقایسه رفاه بیماران بین دو گروه (نیاز به تکرار درمان، مشکل جویدن و فیزیوتراپی در منزل) و دست آخر عودت آناتومی نرمال محل (کاهش طول راموس و ارزیابی رادیولوژیکی جاندازی) بوده است . یافته ها: مسائل و متغیرهای مورد بررسی اینگونه نشان دادند که شرایط قبل از درمان بیماران یکسان بده است . نتایج بدست آمده به تفاوتهای فاحشی از لحاظ اکلوژن بیماران (p 0/03)، میزان گشودن دهان کمتر از 35 میلیمتر (p 0/01)، مشکل جویدن (p 0/03) و انحراف در باز ردن دهان (p 0/03) در بین دو گروه اشاره نموده است که هر سه مورد نظر را شامل می شد که از لحاظ سایر متغیرهای مطرح شده تفاوت فاحشی ندیدم. نتیجه گیری: در پایان اعلام می شود با توجه به نتایج بدست آمده و مقالات بررسی شده برتری واضحی در درمان جراحی بازشکستگی کندیل توسط استئوسنتزباسیم نسبت به روش متداول بسته این نوع درمان نشان داده شد که کم عارضه تر مرفه تر و باعودت آناتومیکی بهتری بوده است .