مهارکننده ها آنتی بادیهای هستند که در نتیجه درمان بیماران هموفیلی با فاکتورهای انعقادی، در این بیماران بوجود می آیند. وجود این آنتی بادیها موجب بوجود آمدن مشکلاتی در درمان بیماران در مواقع بروز خونریزی می شود چرا که موجب اثر فاکتورهای مربوطه می شوند. ایجاد مهارکننده ها یکی از مشکلات شایع در درمان بیماران هموفیلی می باشد. با توجه به اهمیت این آنتی بادیها و اینکه تا بحال هیچگونه تحقیقی دراین زمینه صورت نگرفته بود تصمیم گرفتیم که به بررسی میزان و شیوع مهارکننده ها در بیماران هموفیلی و رابطه آن با سن، انواع هموفیلی و فاکتورهای دریافتی بپردازیم. برای این منظور بیماران هموفیل a و b را که در طول سال 1377-1378 به بخش خون بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) زاهدان مراجعه می کردند را مورد مطالعه قرار دادیم. کلا 36 بیمار در طی این مدت به این بخش مراجعه کردند که 30 بیمار دچار هموفیلی a و 6 بیمار دچار هموفیلی b بودند. شیوع مهارکننده ها در هموفیلی a 30 درصد بود و در هموفیلی 1/6b آنها دارای مهارکننده بودند. از مجموع 36 بیمار فقط دو نفر از بیماران دچار هموفیلی متوسط بودند که در آنها آنتی بادی تولید نشده بود و بقیه مبتلا به هموفیلی شدید بودند. محدوده سنی بیماران مورد مطالعه بین 2 تا 37 سال بود. با توجه به کمبودهای موجود در کشور بیماران مجبور بودند که جهت درمان خونریزی های بوجود آمده فاکتورهای انعقادی مختلف دریافت نمایند. در این مطالعه مشخص شد که شیوع مهارکننده ها بسیار بیشتر از مطالعات انجام شده در دیگر کشورها بود و بنظر می رسد که تنوع فاکتورهای دریافتی یکی از علل مهم این افزایش شیوع می باشد. از طرف دیگر میزان مهارکننده در تمام بیماران متوسط بود (1-5 واحد بتسدا) استفاده دیگر این تحقیق استفاده از روشهای دیگر درمانی در بیماران دارای مهارکننده در موانع بروز خونریزی بود.