ویتگنشتاین در خصوص فلسفه نظرگاه کاملا متفاوتی دارد. او در رساله گزاره های فلسفه را مهمل می خواند و از این رو، برای فهم سیر تلقی او را از فلسفه، باید به نوشته های اولیه او رجوع کرد (او خود علاقه مند بود که رساله و پژوهشها با هم منتشر شوند.)ویتگنشتاین با طرح این دیدگاه پیشینی که زبان تصویر واقعیت است ، مجبور شد توابع و لوازم این نظرگاه را نیز بپذیرد: یعنی اینکه فقط گزاره های علوم تجربی با معنا خواهند بود و گزاره های منطق بی معنا و گزاره های فلسفه مهمل خواهند بود.