امروزه قبول این امر که تامین اجتماعی در توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هر کشور اهمیت شایانی دارد، روز به روز عمومیت بیشتری یافته، و توجه دولتها را در زمینه وضع برنامه های اصلاحی اجتماعی و اقتصادی به خود جلی نموده است ، و این اعتقاد بوجود آمده است که با عدم توسعه و گسترش کمی و کیفی تامین اجتماعی در برآورده ساختن حداقل نیازمندیهای انسانی، به ثبات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی هر کشور لطمه وارد می شود، لذا گسترش موثر برنامه های نظام تامین اجتماعی که تابع عوامل زمانی و مکانی نیز می باشد این خواست همگانی را که هر فرد حق دارد از یک زندگی توام با تامین و رفاه برخوردار گردد تقویت نموده است ، و لزوم تعمیم حمایت تامین اجتماعی به کل افراد جامعه، به عنوان یکی از اولویت های اساسی هر نظام سیاسی تلقی می گردد. خ.شبختانه در کشور ما نیز همگام با سایر کشورهای در حال توسعه به اهمیت احقاق حقوق تامین اجتماعی افراد جامعه توجه خاصی شده است ، و سابقه آن به زمان صدارت میرزاتقی خان امیرکبیر باز می گردد، که به تدریجی با تغییر و تحولات اجتماعی و اقتصادی، رشد بینش و آگاهی مردم و خیراندیشی برخی از مسئولان و مدیران، قوانین متعددی بنابر ضرورتهای جدید اجتماعی در خصوص تامین این بخش از حقوق عامه تصویب گردیده که بعضا در حال حاضر نیز مورد استناد قرار می گیرند. با استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران، قانونگذار قانون اساسی با تاثیرپذیری از تعالیم عالی اسلامی که برای انسان، کرامت ، عزت و شرافت قائل است ، و برخورداری از حقوق تامین اجتماعی را از حقوق واجب انسانها می داند، اصولی چند از قانون اساسی را به امر تامین اجتماعی اختصاص داده است ، که در هر یک از این اصول توجه به ابعاد مادی زندگی انسان تا رشد و شکوفایی اببعاد شخصیتی وی از مهمترین اهداف سیاست نظام تامین اجتماعی ایران بشمار می آید. و در راستای اجرای این مهم، مسئولان کشور علی رغم مشکلات ناشی از حصر اقتصادی و جنگ تحمیلی، گام های موثری برداشته اند، که از جمله آنها می توان به ایجاد سازمانهای حمایتی در سطح بسیار وسیع، تغییرات اصولی و زیربنایی در قوانین بیمه های اجتماعی کشور و تدوین و اجرای قانون بیمه بیکاری و بیمه درمانی همگانی و توجه به تعمیم تامین اجتماعی در برنامه های توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، به عنوان اقدامات موثر و بسیار مهم اشاره کرد که در بخشهای آتی به نقد و بررسی آن می پردازیم.