حمل و نقل یکی از ارکان زیربنایی توسعه اقتصادی هر کشور بوده و نقش اساسی در توسعه و پیشرفت آنها دارد. در هر کشوری سیستمهای مختلفی از حمل و نقل زمینی وجودارد، که برای حمل بار و مسافر از آنها استفاده می شود، اما کاملا واضح است که راه آهن در شبکه حمل و نقل زمینی هر کشور نقش مهمی را بخود اختصاص می دهد. از مزایای این سیستم می توان به امکان حمل و جابجائی احجام زباد بار و مسافر با هزینه های مقرون به صرفه و ایمنی نسبتا زیاد و عوارض زیاد منفی زیست محیطی کم، اشاره نمود. اما سیستم راه آهن جمهوری اسلامی ایران یک مشکل اساسی، خصوصا در زمینه حمل بار دارد. این مشکل، زمان زیاد حمل بار در سیستم راه آهن نسبت به سیستم حمل و نقل جاده ای می باشد. بطور کلی در راه آهن جمهوری اسلامی ایران، حمل بار بدون هیچ برنامه ریزی خاصی انجام می شود و بار در محلهای مختلف و به دلایل مختلف متوقف می شود. برای اینکه راه آهن بتواند جایگاه واقعی خود را در حمل بار بدست آورد، لازم است با مطالعه و شناخت مشکلات ، تنگناها، و پارامترهای موثر در افزایش زمان حمل بار، به رفع آنها و کاهش زمان حمل بار اقدام نمود. در این تحقیق با مطالعه زمانهای تشکیل دهنده دوره گردش واگنهای معدنی، یعنی زمانهایی که از هنگام بارگیری واگنها در مبدا تا زمان بازگشت مجددشان صرف می شود، عوامل تاثیرگذار در افزایش زمان دوره گردش واگنها شناخته شد و پیشنهاداتی برای بهینه سازی زمان دوره گردش واگنها ارائه شد.این تحقیق علاوه بر پیشگفتار شامل 8 فصل می باشد. فصل اول به شناخت حمل و نقل و راه آهن اختصاص دارد. مزایای راه آهن نسبت به سایر سیستمهای حمل و نقل فصل دوم را تشکیل می دهد. در فصل سوم به مشخصات خطوط، ناوگان و تنگناهای راه آهن جمهوری اسلامی ایران پرداخته می شود. مطالعه زمانهای سیر و توقف واگنها و قطارها در فصل چهارم انجام می شود. فصل پنجم، مطالعه زمانهای بارگیری و تخلیه واگنها را مد نظر قرار داده است . مطالعه زمانهای سیر و توقف واگنها و قطارها در فصل ششم انجام شده است . در فصل هفتم به نتایج و اطلاعات حاصله از مطالعات میدانی پرداخته شده است . در فصل هشتم نیز نتایج حاصله و پیشنهاداتی برای کاهش زمان دوره گردش واگنها ارائه شده است .