هدف از انجام این تحقیق بررسی میزان تأثیر بازی بر هوش و خلاقیت دانش آموزان ابتدایی پسر پایه چهارم غیردولتی منطقه سه تهران بود . 60 دانش آموز انتخاب و به صورت تصادفی در چهار گروه پانزده نفری مورد بررسی قرارگرفتند. روش تحقیق حاضرازنوع آزمایشی و از آزمونهای خلاقیت تورنس وهوش استنفورد - بینه در دو مرحله قبل وبعد از اعمال تمرین بازیها استفاده گردید . بازیهای موازی ، نمادی ، درمانی و اجتماعی؛ طی هشت جلسه و هر هفته دو جلسه 45-60 دقیقه برای هرگروه برگزار شد . داده ها دردوبخش توصیفی با استفاده ازشاخص های میانگین ، انحراف استاندارد، ... بررسی وبرای تحلیل آماری فرضیه ها ازآزمون تحلیل کواریانس ، تحلیل واریانس یک طرفه وآزمون توکی استفاده گردید ، که نتایج زیر به دست آمد : •انواع بازی بر افزایش هوش دانش آموزان تأثیرمعنادارداشت.تأثیربازی موازی برهوشبهر به طور معناداری بیشتراز بازیهای درمانی واجتماعی بود. بقیه مقایسه تفاوت معنادارنداشت. •تأثیربازیها بر خلاقیت متفاوت نبود . ولی انواع بازی باعث رشد خلاقیت گردید . •استدلال دیداری و استدلال کلامی در انواع بازی تفاوت معنادار نداشت. •استدلال کمی ، حافظه کوتاه مدت درانواع بازی تفاوت معنادارداشت . •تأثیربازی موازی براستدلال کمی ، حافظه کوتاه مدت به طور معناداری بیشتراز بازیهای نمادی ، درمانی واجتماعی بود. تأثیربازی اجتماعی ازهمه کمتربود. •نوع بازی بر همه مولفه های خلاقیت تأثیرمعنادارداشت. •تأثیربازی موازی بر سیالی ؛ نمادی بر انعطاف پذیری ؛ درمانی بر بسط و گسترش واجتماعی براصالت و ابتکار به طورمعناداری بیشتربود. تأثیربازی نمادی بر سیالی ، اصالت و ابتکار ؛ درمانی بر انعطاف پذیری ؛ اجتماعی بر بسط و گسترش کم بود.

رشد روزافزون جمعیت جهان و متعاقب آن افزایش مصرف داروهای مختلف ، توجه هر بیشتر دانشمندان را به مسئله تولید دارو و تحقیق در مورد روشهای صحیح دارورسانی معطوف داشته است . امروزه "سیستمهای نوین دارورسانی" بر اساس رهاسازی برنامه ریزی شده دارو از پلیمر طراحی شده اند. در این سیستمها دارو در یک محمل پلیمری قابل تورم قرار گرفته و پس از مصرف در اثر عوامل محرک در بدن آزاد می شود که مقدار آزادسازی را می توان بوسیله نحوه طراحی سیستم پلیمری تعیین کرد. از محاسن اینگونه سیستم ها، کاهش میزان مصرف دارو و همینطور کاهش تعداد دفعات مصرف آن با حفظ غلظت در محدوده درمانی مجاز می باشد بطوریکه از تاثیرات جانبی سو دارو بنحو قابل توجهی می کاهد. در این پروژه آزادسازی همزمان دارو از شبکه های پلیمری با تغییر ابعاد حامل پلیمری بررسی شده و یک مدل ریاضی عمومی برای پیش بینی آزادسازی همزمان دارو با تغییر ابعاد ژلهای پلیمری ارائه شده است . این مدل با در نظر گرفتن حرکت فصل مشترک شبکه پلیمری و محلول اطراف آن در حین آزادسازی دارو، که همراه با تورم (انقباض ) همزمان شبکه می باشد و استفاده از قانون عمومی فیک برای نفوذ توسعه یافته است . مدلسازی تورم شبکه پلیمری ناشی از جذب حلال با در نظر گرفتن ماتریس پلیمری و دارو به عنوان یک جز انجام گرفته است . مدل ارائه شده که در برگیرنده مساله حرکت مرزی می باشد با استفاده از روش اختلاف محدود بطور عددی حل شده است . ارائه مدل (وبر و سینک ) بر اساس طول نفوذ شعاع اولیه می باشد و در اینجا این مدل بر اساس طول نفوذهای مختلف بررسی شده است . به منظور ارزیابی مدل، نتایج پیش بینی تئوری با داده های تجربی مقایسه گردیده و ضرایب عملی نفوذ دارو و حلال در شبکه بدست آمده است . این مقایسه معرف تطابق نسبتا خوبی بین تئوری و نتایج تجربی است .