با استخراج نفت در مرحله اول انرژی مخازن کاهش می یابد. بطور معمول با تزریق یک سیال به چاه انرژی لازم برای حرکت نفت به طرف چاه تامین می شود. وقتی نسبت تحرکها در تزریق آب نامناسب باشد و نیز وقتی مخازن بیش از حد هتروژن باشد، در این دو حالت ترجیح داده می شود از تزریق پلیمر استفاده شود. در حالت اول، ممکن است به خاطر پدیده اثر انگشتی جاروب سطحی نفت به خوبی صورت نگیرد. در حالت دوم، گذر آب زودتر در لایه هایی با نفوذپذیری بالا صورت می گیرد. به همین دلیل در این حالت بازده جابجایی عمودی آب کم می باشد. پلیمرها اثرات مضر لایه هایی که نفوذپذیری بالایی دارند را کاهش می دهند و بازده جاروب عمودی و فضایی را بهبود می دهند، پلیمرها با ترکیبی از سه مکانیسم زیر عمل می کنند. -1 افزایش ویسکوزیته سیال جابجاکننده. -2 جذب و نفوذ به داخل فضاهای خالی و کاهش موضعی در نفوذپذیری. -3 جذب و کاهش مقاوت اصطکاکی. بری پیش بینی میزان استخراج نفت بازیابی شده بوسیله سیلابزنی پلیمری تاکنون مدلهایی ارائه شده است . مدل مورد نظر در این تحقیق تعمیم یافته مدل تحلیلی dykstra - parsons برای سیلابزنی پلیمری در مخازن هتروژن می باشد. در این مدل فرض شده مخزن هموژن نیست و سیال از چهار لایه می گذرد و حرکت سیال از قانون دارسی پیروی می کند. در این مدل روند حرکت سیال در تک تک لایه ها بررسی می شود. همچنین در این مدل تغییرات ویسکوزیته پلیمر ناشی از پلیمریزاسیون یا gelling و نیز کاهش نفوذپذیری ناشی از جذب پلیمر در نظر گرفته می شود. نتایج حاصل از این مدل نشان می دهد که در مخازن هتروژن سیلابزنی پلیمری مناسبتر می باشد و همچنین کاهش نفودپذیری به عنوان تابعی از مقدار پلیمر که در آن لایه جریان دارد، عملکرد سیلاب پلیمر را بهبود می بخشد.