بتن سیمانی از جمله موادی است که بیشترین مصرف را در کاربردهای مختلف دارد. در شرایطی که وزن و حجم عوامل محدود کننده ای نباشند بتن سیمانی در تهیه و ساخت موانع ضدگلوله به کار می رود. در صورتی که به جای سیمان از رزین پلیمری به عنوان حامل در ترکیب بتن استفاده شود علاوه بر رفع مشکلات ناشی از پایین بودن مقاومتهای مکانیکی بتن به مقدار زیاد، سرعت گیرش و پخت سازه مورد نظر نیز به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. در این تحقیق با استفاده از طراحی آزمایش عاملی، روش تا گوچی، استفاده از بتن های پلیمری به عنوان صفحات ضدگلوله و عوامل مختلف موثر بر آن مورد مطالعه قرار گرفته است . در نهایت ترکیبی از بتن پلیمری شامل 12 درصد رزین و 3 درصد تقویت کننده شامل پودر لاستیک و الیاف کوتاه شیشه برای ساخت هدف با حداقل ضخامتی معادل 5ˆ6 سانتی متر به دست آمد که می تواند گلوله ای با انرژی معادل 2400 ژول را مهار کرده، متحمل کمترین خسارات ممکن شود.