تامین مالی از جمله مهمترین مباحث اداره یک شرکت است.آگاهی مدیران از شیوه های مختلف تامین مالی موجب می گردد تداوم فعالیت امکان پذیر شود،ساختار مالی انها کمتر ضربه پذیر باشد و جریان عملیات تسهیل شود.مدیران مالی برای پیش بینی نیاز های مالی کوتاه مدت بنگاه های اقتصادی میزان وجوه نقد،میزان مطالبات و نحوه وصول آنها و میزان گردش موجودی کالا را به عنوان مهمترین اقلام سرمایه در گردش مد نظر قرار می دهند. در برآورد نیازهای مالی بلندمدت نیز به طرح های سرمایه گذاری آنی شرکت و مخارج و درآمد های آن طرح ها توجه می کند.پس از تعیین نیازهای مالی کوتاه مدت و بلند مدت می بایست راهکار های مختلف تامین ابزار تامین مالی کوتاه مدت و بلند مدت را بررسی نمایند تا بدین ترتیب مناسبترین منبع را از طریق کارآمدترین ابزار تامین مالی به کار گیرند به گونه ای که بین ریسک و بازده تعادل برقرار نمایند.منابع مالی کوتاه مدت برای تامین نیازهای کوتاه مدت و سرمایه گذاری های موقت در دارایی های جاری است زیرا تعهدات کوتاه مدت معمولا باید در یک دوره عادی عملیات باز پرداخت شوند.بنابراین ضرورت دارد این منابع در فعالیت های کوتاه مدت (سرمایه در گردش) به کار گرفته شوند تا در یک دوره عادی عملیات برگشت داده شوند و پاسخگوی تعهدات کوتاه مدت باشند.منابع بلند مدت نیز در طرح هایی که سیاست های استراتژیک توسعه واحد انتفاعی مربوط می شوند به کار گرفته می شوند. گروهی از صاحب نظران علوم مالی همانند دونالد فارارولی سیلیون (1967) و جرالد وارنر (1977) معتقدند که ((صرفه جویی های مالیاتی ناشی از استقراض باعث افزایش ارزش شرکت و یا به عبارتی افزایش ثروت سهامداران می گردد)).همپتون در این زمینه می گوید شرکت ها در برنامه ریزی سود به کسب سود خالص بیشتر از محل اهرم ناشی از استقراض توجه دارند. از طرف دیگر گروهی از محققین علوم مالی سود آوری شرکت را ناشی از عملکرد مدیریت می دانند نه ساختار سرمایه. برایلی و مایرز معتقدند((در عملکرد بلند مدت،ارزش یک شرکت بیشتر به تصمیمات عملیاتی و سرمایه گذاری اش متکی است تا به تامین مالی و ساختار سرمایه اش)).بریگام و گاپنسکی نیز می گویند((هر چند تصمیمات ساختار سرمایه قیمت سهام را تحت تاثیر قرار می دهد ،اما این آثار در مقایسه با آثار تصمیمات عملیاتی تقریبا کوچک است.ساختار مالی یک شرکت می تواند عملیاتش را تسهیل و یا مختل کند،اما بهترین طرح های مالی نیز نمی تواند بر کاستی های و نقص های عرصه عملیاتی غلبه نماید.

یکی از مهمترین مسائلی که در احداث یک سد مورد بررسی قرار می گیرد آب بندی نمودن پی سد برای جلوگیری از نفوذ آب از پی سد می باشد. لذا اهمیت موضوع تزریق به منظور افزایش مقاومت و آب بند نمودن مطرح می گردد تزریق دوغاب در زمین در اواخر سده ی نوزدهم میلادی ابداع و پس از مدت زمان نه چندان طولانی به مهمترین روش بهسازی زمین تبدیل گردید. تزریق در سد بخصوص پی های سنگی در سدها با دوهدف صورت می گیرد آب بندی و ناتراواسازی سنگ در تزریق پردهای و همچنین پایدارسازی و بهبود سنگ در تزریق تحکیمی که از نظر نوع آرایش گمانه ها و همچنین عمق آنها متفاوت است.