در دهه های اخیر رویکرد سنتی تدریس و یادگیری با ظهور فناوری های نوین دچار تغییر و تحول اساسی شده است. امروزه بسیاری از دانشگاه ها و آموزشکده‏ها در حال سرمایه گذاری های کلان در طراحی نظام‏های آموزش الکترونیکی می‏باشند. فهم اینکه کدام عامل‏ها یا مؤلفه ها در اثربخشی این نظام‏ها از دیدگاه کاربران و یادگیرندگان می‏تواند مهم تلقی شود، به این گونه مؤسسات کمک خواهد کرد تا خط مشی مناسبی را برای سرمایه‏گذاری روی عامل‏های اثربخش و طراحی مجدد عوامل غیر اثربخش به کارگیرند. هدف از این پژوهش مقایسه تأثیر سه روش آموزش حضوری، الکترونیکی و تلفیقی بر میزان یادگیری، یاد داری، انگیزه پیشرفت تحصیلی و مهارت های اجتماعی دانشجویان رشته تکنولوژی آموزشی دانشگاه علامه طباطبائی است. در پژوهش حاضر از رویکرد روش های آمیخته که در مقایسه با رویکرد های کمّی و کیفی رویکردی نسبتاً جدیدتر است، استفاده شد. مطالعه به روش های آمیخته، مستلزم گردآوری و تحلیل داده های کمّی و کیفی در یک مطالعه است که در آن داده ها به صورت همزمان یا متوالی گردآوری می شوند، روش پژوهش حاضر در بخش کمی از نوع آزمایشی واقعی بوده است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانشجویانی بودند که در نیمسال اول سال تحصیلی 92- 91 واحد درسی تکنولوژی آموزشی را در دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبائی اخذ و ثبت نام نموده‏اند. در انتخاب نمونۀ مناسب برای پژوهش از روش نمونه¬گیری داوطلبانه استفاده شد. پس از ثبت نام از دانشجویانی که مایل به شرکت در برنامه آموزشی بودند 45 تن واجد شرایط به شیوه تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه آزمایشی به شیوه تصادفی جایگزین شدند. یافته ها نشان می دهد که در پیش آزمون بین میزان یادگیری، انگیزش پیشرفت تحصیلی و مهارت های اجتماعی سه گروه حضوری، الکترونیکی و تلفیقی تفاوت معناداری مشاهده نمی¬شود، ولی در پس آزمون بین میزان یادگیری، انگیزش پیشرفت تحصیلی گروه تلفیقی با میزان یادگیری، انگیزش پیشرفت تحصیلی گروه الکترونیکی و حضوری تفاوت معناداری مشاهده می¬شود. به همین ترتیب بین میزان یاد داری گروه تلفیقی با میزان یاد داری گروه الکترونیکی و حضوری تفاوت معناداری مشاهده می¬شود. بر اساس یافته‏ها می توان نتیجه گرفت گه یادگیری تلفیقی به شرط اجرای درست می تواند بر میزان یادگیری، یادداری، انگیزش پیشرفت تحصیلی و مهارت اجتماعی تأثیر مثبتی بگذارد.