پژوهش حاضر به مقایسه تاثیر دو روش آموزش مبتنی بر سخنرانی و یادگیری موقعیتی بر پیشرفت تحصیلی و انگیزه ی تحصیلی دانشجویان دانشگاه پیام نور مرکز تهران پرداخته است. علاوه بر این با توجه به اهمیّت اضطراب امتحان بر پیشرفت تحصیلی دانشجویان، تاثیر روش های آموزشی بر میزان اضطراب امتحان نیز بررسی شده است. بنابراین، دانشجویان دانشگاه پیام نور مرکز تهران به عنوان جامعه پژوهش انتخاب شدند. 18 دانشجو در برنامه ی یادگیری تلفیقی و 16 دانشجو در برنامه ی آموزش مبتنی بر سخنرانی شرکت کردند. درس ” آسیب شناسی روانی یک" موضوع" اختلالات اضطرابی" با دو رویکرد مبتنی بر سخنرانی و موقعیتی به اجرا درآمد. تخصیص کلاس ها به برنامه های آموزشی به صورت تصادفی انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون محتوای درسی ، فرم کوتاه پرسشنامه ی انگیزه ی تحصیلی مک اینرنی و سینکلایر(1372) و پرسشنامه اضطراب اهواز (1375)، در مراحل پیش از آموزش و پس از آموزش و همچنین چند پرسش مستقیم از دانشجویان در مورد رضایت کلی از برنامه های آموزشی بعد از اجرای برنامه های آموزش و یادگیری در گروه ها جمع آوری شد. این داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل، تی زوجی و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که: در مقایسه با آموزش مبتنی بر سخنرانی، یادگیری تلفیقی موجب افزایش پیشرفت تحصیلی و افزایش انگیزه ی تحصیلی در دانشجویان شد، و در مقایسه با روش آموزش مبتنی بر سخنرانی، روش یادگیری موقعیتی رضایت بخش تر بود. همچنین نشان داده شد که در مقایسه با آموزش مبتنی بر سخنرانی، در گروه آموزش دیده به شیوه ی یادگیری موقعیتی اضطراب امتحان به نحو قابل توجهی کاهش یافت. با توجه به اهمیت حفظ انگیزه ی دانشجویان و بهبود پیشرفت تحصیلی آن ها و ضرورت افزایش رضایت دانشجویان از شیوه تدریس و کاهش اضطراب امتحان آن ها برای ایجاد تجربه های مثبت یادگیری و همچنین نتایج به دست آمده ی این پژوهش، امید است که توجه مسوءولین و برنامه ریزان آموزشی به استفاده از این روش یادگیری جلب شود.