با توجه به نقشی که بازار سرمایه به ویژه بورس اوراق بهادار بر توسعه اقتصادی دارد و با توجه به اینکه بازدهی سهام یکی از مهمترین متغیرهایی است که تغییرات آن، تغییر در ثروت سرمایه گذاران را در پی دارد، شناسایی عوامل موثر بر بازدهی سهام، از اهمیت بسیاری برخوردار است و پژوهشگران همواره به دنبال متغیرهایی بوده اند که به کمک آن ها بتوان رفتار بازدهی سهام را تشریح کرد. در این راستا پژوهش های گسترده ای در زمینه رفتار بازده سهام عادی صورت گرفته و حاصل آن ها ارائه مدل هایی است که متغیرهایی مانند ریسک بازار سهم، اندازه شرکت، نسبت ارزش دفتری به ارزش بازار سهام و نسبت های مالی مختلف را در مدل های تک متغیره یا چند متغیره، برای تشریح بازدهی سهام به کار می گیرند. بورس اوراق بهادار در محیطی پویا فعالیت می کند و تعامل با این محیط، بازدهی بازار را تحت تاثیر قرار می دهد. این پژوهش نیز در پی یافتن رابطه میان بازدهی سهام با متغیرهای حسابداری و بازار در دوره هایی است که سهامداران پدیده ناخوشایند سقوط قیمت ها را تجربه می کنند. در این پژوهش وجود رابطه میان متغیرهای حسابداری و بازار با بازدهی سهام مورد آزمون قرار گرفت و توان تبیین مدل های تک متغیره با مدل های چند متغیره مقایسه شد. نتایج حاکی از آن است که در دوره سقوط بازار دو متغیر اندازه شرکت و بتا نسبت به دیگر متغیرهای آزمون شده در این پژوهش، متغیرهای مناسب تری برای تبیین بازدهی می باشند. در دوره سقوط بازار علامت ضریب رگرسیون برای این دو متغیر منفی می باشد و این امر بدان معناست که هرقدر اندازه شرکت بزرگتر باشد، سهام آن شرکت در دوره های سقوط بازار بیشتر ارزش خود را از دست می دهد همچنین هر قدر رسیک بازار سهمی بالاتر باشد، آن سهم در دوره سقوط بازار بیشتر ارزش خود را از دست خواهد داد. گفتنی است، استفاده از مدل های تک متغیره نسبت به مدل های چند متغیره برای تبیین بازدهی سهام در دوره های سقوط بازار مناسب تر است.