چکیده: از جنبه های بسیار مهم تاریخ اجتماعی ایران، رواج آیین جوانمردی و تشکیل جمعیّت های جوانمردان یا فتیان است. فتوّت یا جوانمردی جریانی است که ریشه در باور های کهن مذهبی و منش اخلاقی ایرانیان دارد. به نظر می رسد که اصل این جریان را بتوان در اندیشه های باستانی ایران و آیین زرتشتی جستجو کرد. جوانمردان یا فتیان، طبقه ای خاص از عامّه در ایران و سایر بلاد اسلامی بوده اند، که بخشندگی و کارسازی و دستگیری از مردم را شعار خویش قرار داده و با آداب و رسوم خاصّی این آیین (فتوّت و جوانمردی) را به کار می بسته اند. سعدی شیرازی، از شاعران، سخنوران و متفکّران پهنه ادب پارسی است که به آیین و رسم جوانمردی چشم داشته و نسبت به آن آگاهی و دلبستگی نشان داده است. او با این اندیشه و آگاهی و تأثیر پذیری از عرفا، نویسندگان و شاعران پیش از خود، آموزه های فتوّت و جوانمردی را به طرزی شیوا در آثار خود بیان داشته است. این رساله، با تکیه بر کلّّیّات سعدی، به تبیین و بررسی «آموزه های فتوّت و جوانمردی» به شیو? تحلیلی، که روش گردآوری آن اطّلاعات کتابخانه ای بوده است، می پردازد. واژه های کلیدی: آموزه های فتوّت (جوانمردی)، کلّیّات سعدی.