هدف این پژوهش بررسی آثار تمرین با دستکاری و بدون دستکاری دارویی بر میزان برخی از متابولیت ها و سوبستراهای خون در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است. 49 زن مبتلا به دیابت نوع 2 به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند: تمرین - داروی کامل، تمرین - نیمه دارو، بدون تمرین - داروی کامل، و بدون تمرین - نیمه دارو. مداخله تمرینی شامل 8 هفته سه جلسه ای فعالیت ایروبیک بود. گلوکز خون ناشتا، گلوکز 2 ساعت بعد از وعده غذایی، تریگلیسیرید، کلسترول، کلسترول ldl و hdl، اوره و کراتینین پیش و پس از مداخله در 4 گروه اندازه گیری شد. در گروه تمرین - داروی کامل کاهش معنی داری در گلوکز ناشتا، گلوکز دو ساعت بعد از وعده غذایی، تریگلیسرید و اوره مشاهده شد. در گروه تمرین - نیمه دارو فقط گلوکز ناشتا کاهش معنی دار داشت. در گروه بدون تمرین - داروی کامل افزایش گلوکز ناشتا، گلوکز 2 ساعت بعد از وعده غذایی و اوره معنی-دار بود. در گروه بدون تمرین - نیمه دارو افزایش معنی داری در گلوکز ناشتا، گلوکز 2 ساعت بعد از وعده غذایی، تریگلیسرید و کراتینین مشاهده شد. فعالیت بدنی در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 می تواند بهبود کنترل قند خون و کاهش سطح تریگلیسرید و اوره را در پی داشته باشد. بهترین نتیجه زمانی حاصل می شود که فعالیت بدنی با مصرف کامل داروهای تجویزی همراه باشد. مصرف دارو به تنهایی نمی تواند کمکی در بهبود وضعیت شاخص های متابولیک این دسته از بیماران داشته باشد و انجام فعالیت های بدنی مناسب در فرآیند درمان بسیار حائز اهمیت است. از طرفی کاهش دوز داروی مصرفی بدون تمرین بدنی می تواند عواقب وخیمی برای بیماران دیابتی نوع 2 داشته باشد.

هدف این پژوهش بررسی آثار تمرین ترکیبی (مقاومتی- هوازی) با و بدون استراحت بر برخی عوامل خطرزای قلبی عروقی در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است. بدین منظور 33 نفر زن مبتلا به دیابت نوع 2 به طور تصادفی به 3 گروه 1) گروه تمرین ترکیبی با 20 دقیقه استراحت، 2) گروه تمرین ترکیبی بدون استراحت و 3) گروه گواه تقسیم شدند. مداخله تمرینی شامل 8 هفته سه جلسه ای فعالیت هوازی و مقاومتی بود. ابتدا به مدت 10 دقیقه فعالیت گرم کردن و پس از آن تمرین مقاومتی شامل 6 حرکت: نشست و برخاست با وزنه، بارفیکس اصلاح شده، دراز نشست با توپ مدیسین بال، شنای سوئدی، سرشانه با دمبل و حرکت زیر بغل با دمبل که در 3 ست با 10 تکرار و فواصل استراحتی 90 ثانیه ای بین ست ها و 3 دقیقه ای بین هر حرکت اجرا شد. پس از انجام بخش مقاومتی تمرین آزمودنی های گروه بدون استراحت و با استراحت بخش هوازی تمرین را اجرا کردند. برنامه تمرین هوازی شامل حرکات ایروبیک به مدت 30 دقیقه بود. شدت تمرین هوازی از اولین تا آخرین جلسه به صورت تدریجی افزایش داشت، به گونه ای که در 2 هفته اول با شدتی معادل 11 از شاخص درک فشار تمرین کردند و هر 2 هفته شدت تمرین معادل 1 امتیاز افزایش یافت (در 2 هفته آخر 14rpe=). هموگلوبین گلیکوزیله، گلوکز خون ناشتا?، پروتئین واکنش گر c، مقاومت به انسولین، نیم رخ چربی و ترکیب بدن پیش و پس از مداخله در هر سه گروه اندازه گیری شد. در گروه اول و دوم کاهش معناداری در سطوح گلوکز خون ناشتا، کلسترول، تری گلیسرید، لیپوپروتئین با چگالی پایین، نسبت دور کمر به باسن، توده چربی احشایی و درصد چربی بدن و افزایش معنادار در توده عضلانی بدن مشاهده شد. هموگلوبین گلیکوزیله، پروتئین واکنش گر c، لیپوپروتئین با چگالی بالا، شاخص توده بدن، توده چربی زیرپوستی و مقاومت به انسولین و وزن تفاوت معناداری نسبت به پیش آزمون نداشتند. به طور کلی تمرین ترکیبی در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 می تواند موجب بهبود برخی از عوامل خطرزای قلبی عروقی باشد و با توجه به اینکه انجام تمرین هوازی با فاصله 20 دقیقه پس از تمرین مقاومتی می تواند آثار سودمندی مشابه با انجام تمرین هوازی بلافاصله پس از تمرین مقاومتی داشته باشد، بنابراین می توان با در نظر گرفتن بروز خستگی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 و احتمال افت قند خون و پرهیز از خستگی بیش از حد این افراد در یک جلسه تمرین ترکیبی اجرای تمرین ترکیبی مقاومتی-هوازی را با 20 دقیقه فاصله استراحتی پیشنهاد کرد.

از آنجاییکه بیمارستان امام خمینی مرکز درمانی آموزشی مسمومیت در سطح استان کرمانشاه می باشد و با توجه به اینکه a.b.g نقش مهمی را در تصمیم گیری برای شروع درمان، نوع درمان و اختتام آن دارد و علاوه بر اینها نقش پروگنوستیک نیز داراست ، لذا به بررسی تغییرات a.b.g در میان مسموم شدگان بستری در این بیمارستان پرداخته ایم.