چکیده فارسی عنوان: تأثیر گاباپنتین در کنترل تهوع و استفراغ بعد از عمل کوله سیستکتومی لاپاروسکوپیک استاد راهنما: دکتر افسانه نوروزی (متخصص بیهوشی، استادیار دانشگاه) استاد مشاور: دکتر شاهین فاتح( متخصص جراحی عمومی، فوق تخصص جراحی توراکس، استادیار دانشگاه) پژوهش و نگارش: الناز رهبری مکان انجام پژوهش:بیمارستان ولیعصر(عج) مقدمه لاپاروسکوپی کم تهاجم ترین اقدام برای درمان کوله سیستیت حاد بوده که با توجه به عوارض کمتری که نسبت به جراحی باز دارد در حال حاضر به عنوان خط اول درمان کوله سیستیت انتخاب شده است. یکی از اهداف این عمل رضایت بیشتر بیماران، کاهش طول بستری در بیمارستان و بهبود سریعتر بیماران بوده است ولی همانند روش جراحی باز به دنبال این روش نیز تهوع و استفراغ بعد از عمل شایع بوده که همواره پزشکان به دنبال پیدا کردن دارویی جهت کنترل هر چه بهتر آن بوده اند. از داروهایی چون متوکلوپرامید، اوندانسترون و نیز دگزامتازون ponv جهت کنترل استفاده میشود. در این پژوهش بر آن شدیم که (post operative nausea and vomiting) استفاده کنیم. ponv از گاباپنتین برای کنترل روش کار 20- در این مطالعه 105 نفر بیمار کاندید عمل کوله سیستیت لاپاروسکوپیک که در بازه سنی 65 سال بوده اند به صورت تصادفی انتخاب شده، به سه گروه 35 نفری تقسیم شدند. گروه شاهد( 35 نفر) کاندید دریافت پلاسبو بوده اندو 35 نفر دوم کاندید دریافت 300 میلی گرم گاباپنتین ( گروه مورد 1) و 35 نفر سوم کاندید دریافت 600 میلی گرم گاباپنتین ( گروه مورد 2)بوده اند.هر 3 گروه تحت یک نوع بیهوشی قرار گرفتند.سپس هر 2 ساعت تا 6 ساعت و بعد از ان هر 4 ساعت تا 18 ساعت تهوع و استفراغ و عوارض دارو کنترل شدو در چک لیست ثبت شد.اثر دارو و نیاز به سایر مسکن ها سنجیده شد. نتایج: در این مطالعه کارآزمایی بالینی کنترل شده ی تصادفی دو سویه کور که بر روی 105 بیمار تحت کله سیستکتومی لاپاروسکوپی انجام شده ، مشاهده شد که میانگین شدت استفراغ در سه 0 در گروه مورد 1 برابر / گروه بر اساس تعداد دفعات کاهش یافته و در گروه شاهد برابر 326 2 در / 0 بوده است و نیز میانگین شدت تهوع بین گروه شاهد 8 /053 ، 0/126 و در گروه مورد 2 0 بوده است که از نظرآماری نیز تفاوت بین سه / 0 و گروه مورد 2 برابر 53 / گروه مورد 1 برابر 67 (p=0/ گروه معنی دار بود( 000 300 موثر در کنترل تهوع و استفراغ بعد از عمل کوله سیستکتومی mg نتیجه گیری: گاباپنتین 600 این عوارض بهتر کنترل می شوند. mg لاپاروسکوپیک می باشد که با افزایش دوز آن به واژاگان کلیدی: تهوع و استفراغ، کوله سیستکتومی لاپاروسکوپیک ، گاباپنتین

چکیده فارسی عنوان : تعیین اثر بوپرنورفین زیر زبانی در کاهش درد اعمال جراحی ارتوپدی استاد راهنما : دکتر افسانه نوروزی، متخصص بیهوشی، استادیار دانشگاه استاد مشاور : دکتر احمدرضا قندی، جراح و متخصص ارتوپدی، استادیار دانشگاه نگارش و پژوهش : سمیرا محمدی مقدمه : از مهمترین مواردی که بعد از هر عمل جراحی وجود دارد درد است. درد پس از عمل جراحی ارتوپدی امری شایع است. درد بر بهبود بیمار تأثیر می گذارد. لذا کاهش درد پس از عمل علاوه بر جنبه های انسانی از نظر علمی و در جهت بهبود سریعتر بیمار و ترخیص زودتر بیمار نیز موثر است. بوپرنورفین به واسطه ی نیمه عمر طولانی تری که نسبت به سایر اپیوئیدها دارد تعداد دوز مصرفی کمتری را می طلبد و همچنین امکان ایجاد وابستگی به آن نیز بسیار کمتر از سایر مخدرها می باشد. لذا استفاده از آن به جای سایر مخدرها در کنترل درد پس از عمل جراحی می تواند بسیار مفید و موثر باشد. روش کار : در این مطالعه که بصورت کارآزمایی بالینی از نوع دو سوکور انجام شد، تعداد 186 بیمار با انجمن بیهوشی امریکا (asa) درجه i و ii در محدوده سنی 65-15 سال در سه گروه 62 نفری که تحت عمل جراحی ارتوپدی قرار گرفته بودند، بصورت تصادفی انتخاب شدند. برای یک گروه بوپرونورفین زیر زبانی نیم ساعت قبل از عمل تجویز شد. به گروه دیگر بوپرونورفین زیر زبانی نیم ساعت بعد از عمل داده شد و گروه کنترل بعد از عمل پتیدین دریافت کردند و در نهایت میزان درد به وسیله vas و میزان دوز پتیدین دریافتی و عوارض جانبی بوپرونورفین مانند تهوع، استفراغ، لرز، بیقراری و خواب آلودگی در مدت 12 ساعت بعد از عمل جراحی ارتوپدی بررسی شد. نتایج : میانگین نمره ی درد در گروهی که بوپرنورفین قبل از عمل دریافت کردند 88/1 ± 63/3 و در گروهی که بوپرنورفین بعد از عمل دریافت کردند 77/1 ± 98/3 و در گروه شاهد 73/1 ± 45/4 بود. میانگین نمره ی درد در ساعت صفر در گروه قبل از عمل 24/2 ± 85/0 و در گروه بعد از عمل 20/4 ± 48/3 و در گروه شاهد 12/4 ± 48/2 بود. میانگین میزان دوز پتیدین مصرفی در گروه قبل از عمل5/26 ± 67/34 و در گروه بعد از عمل 2/25 ± 06/36 و در گروه شاهد 84/27 ± 83/54 بود. میانگین استفراغ در گروه قبل از عمل 11/0 ± 048/0 و در گروه بعد از عمل 4/0 ± 01/0 و در گروه شاهد 04/0 ± 006/0 بود. نتیجه گیری : بر اساس این نتایج و نمره ی درد در ساعات مختلف بعد از عمل مطالعه ی ما نشان داد که تجویز بوپرنورفین زیر زبانی قبل از عمل بطور بارزی درد و میزان دوز دریافتی مخدر بعد از عمل جراحی ارتوپدی را کاهش داد. البته این دارو باعث افزایش میزان استفراغ در بیمارانی که دارو را قبل از عمل دریافت کردند می شود که برای کاهش عارضه استفراغ می توان از یک داروی ضدتهوع در این بیماران استفاده کرد.

با وجود اینکه لاپاروسکوپی گامی نوین جهت بهبود کیفیت اعمال جراحی و کاهش عوارض آن بوده ولی همچنان درد بعد از عمل مشکل جاری می باشد و کشف اقدام جدید جهت کنترل درد و رضایت بیماران و ترخیص هر چه زودتر و بهبود در کاهش هزینه ها و برگشت سریعتر به محل کار از دقدقه های مهم متخصصان بیهوشی و جراحی است. مخدرها با وجود عوارض جانبی شناخته شده همچنان داروی اصلی در کنترل درد بعد از عمل می باشد و براین اساس کاهش نیاز به مخدرها نکته کلیدی جهت کنترل درد و کاهش عوارض می باشد. گاباپنتین داروی ضد تشنجی است که امروزه جهت کاهش درد بعد از عمل به صورت تک دوز در مطالعات متعددی مطرح شده است. این مطالعه جهت مقایسه تأثیر دوز کم گاباپنتین خوراکی با پلاسبو جهت کنترل درد بعد از عمل در بیماران تحت کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک طراحی شده است. مواد و روش کار : در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سویه کورتصادفی ،70 نفر از بیماران 65-20 سال را به صورت الکتیو جهت کوله سیستکتومی لاپاروسکوپیک با asa class i,ii بستری شده بودند انتخاب شده و بعد از پرکردن فرم رضایت نامه پژوهش به صورت تصادفی به دو گروه 35 نفره تقسیم شدند . به یک گروه یک ساعت قبل از عمل کپسول خوراکی 300 میلی گرمی گاباپنتین را به صورت تک دوز و به گروه دوم پلاسبو(کپسول خوراکی مشابه گاباپنتین) تجویز کردیم و سپس بیماران تحت بیهوشی عمومی مشابه یکدیگر قرار گرفتند . بعد از پایان عمل شدت درد وتهوع بر اساس مقیاس سنجش درد بینایی ده تایی واستفراغ بر اساس تعداد دفعات آن ، در زمان صفر(زمان ورود به بخش)و سپس هر 2 ساعت تا 6 ساعت بعد از عمل وبعد هر 4 ساعت تا 12 ساعت بعدی اندازه گیری و ثبت شد.بعد از عمل در صورت نیاز به مسکن به هر دو گروه 25 میلی گرم پتیدین وریدی تجویز و در صورت نیاز بیشتر این دوز تکرار شد. نتایج : در گروهی که گاباپنتین دریافت کرده بودند به طور قابل توجهی نمره درد کمتری در تمام فواصل (902/1?83/1 و 290/1?57/2 و 296/1?29/2 و 278/1?89/1 و 335/1?43/1 و 022/1?80/5 و20/0?531/0 )در مقایسه با پلاسبو(027/1?9/5 و 150/1?83/5 و170/1?57/5 و 031/1?77/4 و 948/0?43/4 و 031/1?37/3 و 868/0?80/2) داشته اند.شدت تهوع در گروه گاباپنتین در تمام فواصل (2/1?53/1 و 278/1?31/1 و 264/1?14/1 و 775/0?40/0 و 453/0?17/5 و 0/0) در مقایسه با کنترل(491/2?97/2 و 430/2?74/3 و 028/2?34/3 و 028/2?34/3 و 961/1?54/2 و 081/2?40/2 و 314/1?74/1) کمتر بوده است.میانگین دفعات استفراغ در گروه دریافت کننده گاباپنتین در تمام فواصل/(453/0?17/0 و 53/0?31/0 و 622/0?29/0 و 284/0?09/0 و 169/0?03/0 و 0/0 و 0/0) در مقایسه با پلاسبو(611/0?26/0 و 817/0?54/0 و 639/0?34/0 و 646/0?37/0 و 611/0?26/0 و 652/1?51/0 و 0/0?0/0)کمتر بوده است. در گروه کنترل 34 بیمار(%6/48)و در گروه گاباپنتین 21 نفر(%30) درخواست پتیدین اضافی کردند.نتیجه: تجویز کپسول 300 میلیگرم گاباپنتین قبل از عمل درد وتهوع و استفراغ و نیاز به مسکن اضافی بعد از عمل را کاهش می دهد. بحث و نتیجه گیری : با توجه به نتایج مشابه در مطالعات قبلی و نتایجی که در مطالعه ما حاصل گردید ، گاباپنتین می تواند تاثیر به سزایی در کاهش درد بعد از اعمال جراحی داشته و از آنجا که در مطالعات مختلف عوارضی برای آن گزارش نشده است این دارو می تواند به عنوان داروی مناسب در اعمال جراحی های مختلف من جمله کوله سیستکتومی لاپاروسکوپیک به عنوان ضد درد استفاده شود و پیشنهاد می شود در مطالعات بعدی در سایر اعمال جراحی های بزرگ استفاده شود تا در صورت مفید بودن به عنوان یک دارو کم خطر و بی عارضه جهت کنترل درد بعد از عمل استفاده شود.

مقدمه: عمل سزارین یکی از شایع ترین اعمال جراحی زنان می باشد. تهوع و استفراغ پس از درد شایع ترین عارضه اعمال جراحی می باشد. که در بیش از %66 از بیمارانی که به روش اسپینال سزارین شده اند گزارش شده است .وبا توجه به عوارض تهوع و استفراغ که میتواند باعث آسپیراسیون محتویات معده ، پارگی بخیه، پارگی مری و آمفیزم زیر جلدی شده و ترخیص بیمار از بیمارستان را هم به تاخیر اندازد،باید تهوع و استفراغ بیمار بعد از عمل کنترل شود.برای این منظور از داروهای زیادی می توان استفاده کرد،ولی با توجه عوارض جانبی این داروها ،امروزه به طور گسترده از آنتاگونیست رسپتور های سرتونینی استفاده می شود،که یک ضد تهوع و استفراغ بسیار موثر اند وعوارض جانبی آنها کم تر از سایر دارو ها می باشد.اندانسترون نمونه بارز آنتاگونیست های سرتونینی می باشد.دو نوع خوراکی و وریدی این دارو در این تحقیق مورد مطالعه قرار گرفت.با توجه به اینکه مصرف فرم خوراکی آسان و ساده است و از جانب بسیاری از بیماران پذیرفتنی و بدون درد و ارزان است، در این مطالعه بر آن شدیم تا تاثیر اندانسترون خوراکی و وریدی را در کاهش تهوع و استفراغ پس از سزارین به روش اسپاینال بررسی کنیم. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سو کور تصادفی بر روی 162 زن کاندید سزارین انتخابی انجام گردید. به یک گروه 4 میلی گرم اندانسترون وریدی ، گروه دوم 8 میلی گرم اندانسترون خوراکی و به گروه سوم پلاسبو داده شد. قبل از انجام اسپینال و بلافاصله بعد از انجام آن و هر 5 دقیقه تا 20 دقیقه فشار خون و hr اندازه گیری و ثبت شد. بعد از عمل در ریکاوری و 2 و 4 و 6 بعد از عمل شدت تهوع و استفراغ بیمار و آپگار نوزادان ثبت گردید. نتایج: بین سه گروه مذکور اختلاف معنی داری از نظر سن،تعداد بارداری ،میانگین فشار خون وضربان قلب مادر ،قبل و حین عمل وجود نداشت.آپگار نوزادان و سطح هوشیاری مادران نیز در سه گروه اختلاف معنی داری نداشت. به طور معنی داری در ریکاوری ،2و4ساعت پس از عمل تهوع و استفراغ در گروه اندانسترون خوراکی و وریدی کم تر از پلاسبوبود(p?0.05 ) ولی اختلاف معنی داری بین دو گروه خوراکی و وریدی در ریکاوری ،2و4ساعت پس از عمل دیده نشد. بین سه گروه در 6 ساعت بعد از عمل اختلاف معنی داری دیده نشد و عمدتا در هیچ گروه تهوع و استفراغ رویت نشد(p?0.05).

چکیده: مقدمه :درد یک مشکل پیچیده طبی است که کنترل ناکافی آن اثرات نامطلوبی بر وضعیت فیزیولوژیکی ، متابولیکی و روحی بیمار دارد. هدف این مطالعه مقایسه تاثیرکتامین – پروپوفول با آلفنتانیل – پروپوفول برای ایجاد بیدردی و تسکین درد حین کولونوسکوپی و مقایسه عوارض جانبی ایجاد شده و رضایتمندی بیمار و پزشک می باشد. روش کار:دراین مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور تعداد70 بیمار که کاندید عمل کولونوسکوپی شده بودند انتخاب و به صورت تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول ،مقدار 1 میلی گرمداروی آلفنتانیل وپروپوفول و گروه دوم 5/0 میلی گرم داروی کتامین به همراه 1 میلی گرم پروپوفول دریافت نمودند. مدت درد ، میزان درد، مدت زمان لازم جهت کولونوسکوپی و تغییرات همودینامیک ، ارزیابی و نتایج با استفاده از نرم افزار spss تجزیه و تحلیل گردید. نتایج :میانگین مدت بی دردی ، درگروه آلفنتانیل به طور معناداری بیش ازگروه کتامین بود(001/0p=) . میانگین اسکور درد به صورت معناداری درگروه آلفنتانیل کمتراز گروه کتامین بود (001/0p=).مدت زمان کولونوسکوپی نیز درگروه آلفنتانیل به صورت معناداری کمتراز گروه کتامین بود (001/0 p=).تغییرات همودینامیک در هر دو گروه تفاوت معنی دار آماری نداشت. نتیجه گیری :نتایج مطالعه حاضر حاکی ازآن است که ترکیب آلفنتانیل – پروپوفول درمقایسه با کتامین – پروپوفول سبب کاهش اسکور درد و افزایش مدت بی دردی و عوارض کمتر حین کولونوسکوپی شده است.بنابراین تحقیق حاضرازارجحیت آلفنتانیل درمقایسه با کتامین حمایت می نماید. واژگان کلیدی :آلفنتانیل ، پروپوفول ، کتامین ، کولونوسکوپی ، بی دردی

درد کنترل نشده بعدازجراحی ممکن است میزانی از تاثیرات حاد ومزمن مضررا باعث شود منجمله افزایش مورتالیتی وموربیدیتی.فاکتورهای مختلف شامل تفاوت های گسترده بین بیماران، تفاوت در سطح دارویی وتاخیر در تجویز مسکن ، با بی دردی ناکافی بعد ازجراحی همراه است. جبران این فاکتورها با استفاده از رژیم بی دردی prn متداول دشواراست.pca داخل وریدی دریافت کافی مسکن های اوپیوئیدی را فراهم میکند و تنوع فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک داروها را که درهر شخص متفاوت است به حداقل می رساند. روش انجام طرح: این مطالعه به صورت کار آزمایی بالینی دوسویه کور تصادفی بر روی 34 بیمار با جراحی قسمت فوقانی شکم طراحی شد. در تمام بیماران بعد از آنکه از نظر هوشیاری قادر به ارتباط برقرار کردن شدند دستگاه pca به بیمار متصل گردید. گروه اول (a) 1mg مورفین +1mg کتامین در ساعت و گروه دوم (b) 1mg مورفین+5mg کتامین در ساعت دریافت کرد. نتایج: این مطالعه نشان میدهد که بین دو گروه ازنظر vas در زمان های مختلف ریکاوری وبخش تفاوت معناداری از نظر آماری وجود ندارد . بیماران در هر دو گروه از نظر همودینامیک پایدار بودند و هیچ کدام دچار افت اشباع اکسیزن نشدند.از نظر سطح هوشیاری بر اساس میانگین دو گروه عمده بیماران در گروه هوشیار ویا خواب آلود قرار میگیرند .در هیچ یک از گروه ها عوارضی مثل هالوسیناسیون و اختلال بینایی و سرگیجه مشاهده نشد . یک مورد خواب بد و یک مورد فراموشی در گروه b دیده شد. از نظر میزان تهوع واستفراغ تفاوتی مشاهده نشد .تفاوتی از نظر میزان کلی مسکن وجود نداشت. نتیجه گیری: اضافه کردن کتامین به مورفین برای کنترل بهتر درد بعد از اعمال جراحی بزرگ قسمت فوقانی شکم با استفاده از انفوزیون مداوم می تواند موثر باشد و افزایش دوزکتامین منجر به افزایش عوارض(کاهش سطح هوشیاری و ناپایداری هموداینامیک ) نمی شود هرچند دوز های بالاتر درکاهش شدت بی دردی تفاوتی با دوز پایین ندارد

چکیده فارسی عنوان: مقایسه به کارگیری پروپوفول و تیوپنتال به تنهایی و به صورت ترکیبی جهت وارد نمودن ماسک حنجره ای اساتید راهنما: دکتر بیژن یزدی، متخصص بیهوشی، استادیار دانشگاه دکتر محمد خلیلی، متخصص بیهوشی، استادیار دانشگاه اساتید مشاور: دکتر علیرضا کمالی، متخصص بیهوشی، استادیار دانشگاه دکتر افسانه نوروزی، متخصص بیهوشی،استادیار دانشگاه نگارش وپژوهش: فرحناز رضوانی فر مقدمه: پروپوفول و تیوپنتال دو داروی مورد استفاده در القای بیهوشی می باشند که اثرات فارماکولوژیکی و فارماکودینامیکی متفاوت دارند. هدف مطالعه حاضر مقایسه تاثیر پروپوفول و تیوپنتال و مخلوط این 2 دارو بر وضعیت همودینامیک و سهولت ورود ماسک حنجره ای می باشد. روش کار: این مطالعه که به صورت مداخله ای و یا کارآزمایی بالینی بود بر روی 138 بیمار غیر اورژانس asa i , ii انجام گرفت. به بیماران قبل از القا بیهوشی میدازولام 0.15 mg/kgو فنتانیل 1 mcg/kgتزریق شد و نمونه ها به صورت تصادفی به 3 گروه 46 نفره دریافت کننده محلول پروپوفل، مخلوط پروپوفل و تیوپنتال و محلول تیوپنتال تقسیم گردید. سپس به صورت تصادفی از مخلوط های فوق 0.25ml/kgتزریق شد. پس از 30 ثانیه ماسک حنجره ای جاگذاری شد. ما سهولت ورودماسک حنجره ای، تغییرات همودینامیک قبل، بعد از القا و بعد از ورود ماسک حنجره ای و تا 14 دقیقه بعد ثبت کردیم. نتایج: تفاوت چشمگیری در واکنش بیمار پس از ورود ماسک حنجره ای در گروه مخلوط پروپوفول & تیوپنتال وجود داشت که این اختلاف با ((p<0.0001 قابل مقایسه بود. بین 3 گروه اختلاف آماری معناداری از نظر حرکت اندام و سر(p≤0.002)، سرفه((p≤0.033، رفلکس گگ (p<0.0001)، لارنگواسپاسم (pvalue<0.0001) وجود داشت که در گروه مخلوط پروپوفول & تیوپنتال پایین تر بود. اختلاف آماری معناداری ازنظر تغیییرات فشار خون سیستولیک و دیاستولیک وجود داشت (p≤0.05) اما تفاوت چشمگیری از نظر تغییرات ضربان قلب وجود نداشت (p>0.05). بحث و نتیجه گیری: اثرات ایجاد شده بر همودینامیک، واکنش بیمار پس از ورود ماسک حنجره ای و سایر واکنش ها حین بیهوشی در گروه مخلوط پروپوفول & تیوپنتال کمتر بوده و شرایط بهتری در بیهوشی با lma فراهم می کند. واژگان کلیدی: ماسک حنجره ای، پروپوفول، تیوپنتال، تغییرات همودینامیک

مقدمه: لرز بعد از عمل یکی از عوارض شایع بعد از بیهوشی عمومی یا بیحسی ناحیه ای با شیوع 65-50در صد یا به طور متوسط 55 درصد می باشد. علت لرز پس از عمل می تواند ناشی از مکانیسم های تنظیم درجه حرارت به دنبال هیپوترمی مرکزی و کاهش 0/5-1/5درجه سانتی گراد در درجه حرارت مرکزی به دنبال بی هوشی و یا در اثر آزاد شدن سیتوکین ها به دنبال جراحی باشد. از آن جایی که اندانسترون بعنوان ضد تهوع و استفراغ به ور روتین به کار می رود و اثر بخشی ضد لرز آن دقیقاً معلوم نیست ، در این مطالعه اثر پیشدرمانی اندانسترون و مقایسه ی آن با کتامین برای کنترل لرز موردبررسی قرار گرفت. مواد و روش کار : 150 بیمار کاندید جراحی سزارین الکتیو که براساس سیستم طبقه بندی انجمن بیهوشی امریکا (american society of anesthesiologist) در کلاس i asaو iiقرار داشتند با توجه به معیارهای ورود وارد مطالعه گردیدند . انجام بیحسی اسپاینال به تمام بیماران با سوزن اسپاینال 25و با 2سی سی گزیلوکایین %5 مخلوط به اپی نفرین توسط متخصص بیهوشی انجام شد.بلافاصله پس از انجام اسپاینال بیمار در وضعیت supine (سمت راست لگن کمی بالاتر) قرار گرفته و داروی مورد نظر بر حسب گروه بندی بیماران بصورت وریدی تزریق شد.در گروه کتامین 20 میلی گرم,در گروه اندانسترون4 میلی گرم و در گروه پلاسبو2 سی سی نرمال سالین تزریق گردیدند.حجم محلول تزریقی در هر 3 گروه مساوی و برابر 2 سی سی بوده است. 5دقیقه پس از ورود بیمار به ریکاوری شدت لرز بر اساس معیار wrench توسط مجری طرح اندازه گیری گردید. نتایج: در مطالعه ی ما مجموعا 150 بیمار کاندید عمل سزارین شرکت داشتند که از نظر سن و وزن اختلاف معنا داری بین انها نبود.که هر 2 گروه اندانسترون و کتامین شدت لرز کمتری نسبت به گروه کتامین داشتند ولی بین این 2 گروه اختلاف معنا داری وجود نداشت.

گاز بیهوشی نایتروس اکسایدn2o )) رایج ترین گاز بیهوشی مورد استفاده در اتاق عمل است که بعنوان ماده ی بیهوشی دهنده و ضد درد ضعیف در کنار سایر داروها جهت نگهداری بیهوشی در روش بیهوشی متعادل شده بکار می رود. عوارض متعددی به دنبال استنشاق مزمن گاز نایتروس اکساید توسط کارکنان اتاق عمل گزارش شده است که از جمله ی آنها می توان به کاهش کارایی مغز, نوروپاتی محیطی ،پلی نوروپاتی و ندرتاً دمانس و نوروپاتی اپتیک، بروز ناهنجاری های سیستم تولید مثل, کم خونی مگالوبلاستیک و افزایش شیوع سقط های خود بخودی اشاره نمود هدف مطالعه بررسی اثر گاز n2o بر نوروتوکسیسیتی در پرسنل اتاق عمل می باشد. در یک مطالعه همگروهی( کوهورت) گذشته نگر 55 نفر از پرسنل شاغل در اتاق عمل بیمارستان ولیعصر دانشگاه علوم پزشکی اراک ( شامل پرسنل بیهوشی ، اتاق عمل و ریکاوری) که بیش از 1 سال به صورت مداوم با گازهای آلوده کننده هوای اتاق عمل تماس داشتند به عنوان گروه در تماس با عامل خطر وارد مطالعه شدند. به عنوان گروه کنترل 56 نفر از پرسنل شاغل با بیش از یک سال سابقه خدمت در سایر بخش های همان بیمارستان که از نظرنوع کار ( استرس بالا) و ساعت حضور مشابه اتاق عمل می باشند مثل icu و بخش اورژانس نمونه گیری شد. افراد از نظر وجود علائم نوروپاتی مورد سوال قرار گرفتند و در ضمن از سوابق بالینی آنها مثل سابقه وجود دیابت ، بیماری مزمن کلیوی ، آنمی ورژیم غذایی گیاهخواری ، سوتغذیه ، سابقه جراحی معده و سابقه مصرف مکمل های خوراکی یا تزریقی در سه ماه گذشته پرسیده شد. در صورت اینکه فرد از علائمی مثل گزگز و مورمور (پارستزی) در اندامها ( دستها یا پاها یا هردو) ، آتاکسی ( عدم تعادل در راه رفتن) و یا کرختی در پاها یا 4 اندام شاکی بود از نظر وجود علائم نوروپاتی محیطی و آتاکسی مورد معاینه بالینی با استفاده از تستهای لازم قرار گرفتند . بعد از مشخص شدن افراد دارای علائم نوروپاتی ، جهت تایید تشخیص ، این افراد به متخصص نورولوژی معرفی شدند و در ضمن برای بررسی وجود آنمی ، آزمایش cbc ( اندازه گیری hb و mcv) و اندازه گیری سطح vit b12خون از آنها انجام گردید

زمینه و هدف: عمل جراحی ترمیم فتق اینگوینال یکی از شایع ترین اعمال جراحی است که در بخشهای جراحی انجام میگیرد. با توجه به شیوع بالای هرنی اینگوینال وبه تبع آن عمل جراحی هرنیوپلاستی ،بررسی عوارض پس از عمل ودرمان آنها بسیار مهم است. هدف این مطالعه مقایسه تاثیر بلوک لوکال اعصاب ایلیواینگوینال و ایلیوهیپوگاستریک با بیحسی فاشیای اکسترنال ابلیک در کاهش درد پس از عمل جراحی هرنیو پلاستی میباشد. مواد و روش ها: در این مطالعه کار آزمایی بالینی 99 بیمار کاندید جراحی هرنیو پلاستی وارد مطالعه شدند. پس از پایان عمل جراحی و قبل از بستن زخم بیماران به طور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه اول بلوک عصب ایلیواینگوینال و هیپو گاستریک با 10سی سی بوپی واکایین 5/0%، در گروه دوم 10سی سی بوپی واکایین 5/0% در زیر فاشیای اکسترنال ابلیک تزریق شد و در گروه کنترل هیچگونه انفیلتراسیون انجام نگردید. درد بیماران بلافاصله، 6 ساعت، 12 ساعت و 24 ساعت پس از جراحی با استفاده از خط کش دیداری درد ارزیابی گردید. یافته ها : نتایج مطالعه ما نشان داد که تزریق ساب فاشیال بوپی واکائین 5/0% به طور معنی داری نسبت به بلوک اعصاب ایلیو اینگوینال و ایلیو هیپوگاستریک موجب کاهش نمره درد بیماران پس از جراحی هرنیو پلاستی و کاهش نیاز آنها به مسکن شد. همچنین مشخص شد که هر دو روش تزریق مورد استفاده در این مطالعه به طور معنی داری دارای قدرت تسکین دهندگی بیشتری نسبت به گروه کنترل در همه مقاطع پس از جراحی بودند. نتیجه گیری: در مجموع، مطالعه ما نشان داد که تزریق داروی بوپی واکائین 5/0% به صورت ساب فاشیال وبلوک اعصاب ایلیو اینگوینال و ایلیو هیپوگاستریک پس از جراحی هرنیور پلاستی منجر به بیحسی بیشتری در مقایسه با گروه کنترل خواهد شد. تزریق ساب فاشیال نسبت به بلوک اعصاب ایلیو اینگوینال و ایلیو هیپوگاستریک دارای قدرت اثر بخشی بیشتری بود و نیاز به داروهای مسکن بعد از جراحی را به طور کامل از بین برد.

سابقه و هدف: بی حسی اسپاینال در جراحی های ارولوژی و زنان موجب فراهم شدن شرایط مطلوب برای جراحی، بیدردی کافی و کاهش عوارض بیهوشی می شود. اما در این روش گاها عوارض همودینامیک و عوارض عصبی گزارش می شود مواد و روشها: در این مطالعه تعداد 150بیمار asa.class. 1,2 (کلاس یک و دو انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا ) در محدوده سنی 45-20 سال که سابقه هیچگونه بیماری زمینه ای نداشتند، به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند.. بی حسی اسپاینال در گروه اول (75 نفر) با لیدوکایین %5 و گروه دوم (75 نفر) با بوپیواکایین %0.5 با سوزن شماره 25، انجام شد. علائم سندروم عصبی گذرا، فشار خون سیستولی و دیاستولی 5 دقیقه قبل از بلوک (به عنوان پایه) و دقایق 5، 10، 15 ،20 ،25 و 30 بعد از بلوک اندازه گیری و ثبت شد و سپس داده ها با هم مقایسه شدند.. یافته ها: در این مطالعه فشار خون سیستولی در گروه لیدوکائین در دقیقه 10 بعد از انجام بلوک، بالاتر بودو فشار دیاستولی در 5 و 10 دقیقه اول بالاتر بود . (p?0.05).اما درد تفاوتی نداشت . (p?0.05). علائم حسی عصبی نیز بعد از 6 ساعت اول در گروه لیدوکایین بیشتر بود (p?0.05) نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه ثبات فشارخون در بیمارانی که بوپیواکایین دریافت کرده اند نسبت به لیدوکایین بیشتر است، همچنین علائم حسی عصبی در گروه بوپیواکایین کمتر بود. لذا می توان در بی حسی اسپاینال به جای لیدوکایین از بوپیواکایین استفاده کرد.

مقدمه سنگ کیسه صفرا مشکل شایعی در کشورهای پیشرفته می باشد و کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک gold standard درمان است. درد زودرس پس از عمل جراحی شایع ترین شکایت در این بیماران می باشد . به همین علت تصمیم گرفته شد که اثرات تزریق داخل پریتونئال بوپی واکائین را با تزریق داخل پریتونئال پتیدین و استفاده از مسکن های معمول مقایسه کنیم تا در صورت نتایج مثبت از این مزیت در درمان این بیماران استفاده کنیم. مواد و روش ها تعداد 90 بیمار مبتلا به سنگ کیسه صفرای علامتدار کاندیدای عمل جراحی لاپاراسکوپیک به 3 گروه مساوی 30 نفری تقسیم شدند . در گروه اول بیماران پس از آماده سازی جهت عمل و بلافاصله پس از اتمام عمل، بیماران تحت انفیلتراسیون 40ml محلول بوپی واکائین 0.25% قرار گرفتند. در گروه دوم نیز بیماران تحت انفیتراسیون 25mg پتیدین که در حجم 40ml نرمال سالین آماده شده بود، قرار گرفتند. در گروه سوم هیچ گونه انفیلتراسیون انجام نشد . درد پس از عمل جراحی در ساعتهای 0 و 6 و 12 و 24 ساعت با معیار visual analogue scale ارزیابی گردید. یافته ها میانگین شدت درد شکم در بیماران بلافاصله پس از عمل ،6، 12 و 24 ساعت بعد از عمل بر حسب vas در گروه بوپی واکائین کم تر از گرو ه پتیدین و در هر دو کم تر از گروه کنترل بودند .میزان متوسط شدت درد شانه پس از عمل، بلافاصله پس از عمل و 6 ساعت بعد از عمل تفاوت آماری معناداری نداشت اما 12 و 24 ساعت بعد از عمل در گروه بوپی واکائین کم تر از گرو ه پتیدین و در هر دو کم تر از گروه کنترل بودند . تفاوت آماری معناداری بین سه گروهدر میزان بروز تهوع و استفراغ بلافاصله پس از عمل و در ساعت های 6، 12 و 24 پس از عمل در بیماران مشاهده نشد. نتیجه گیری شدت درد شکم در تمامی زمان های مورد سنجش در گروه بوپی واکایین نسبت به سایر گروه ها کمتر بوده و پس از آن بیماران گروه پتدین در مقایسه با گروه کنترل از درد کمتری رنج می بردند. درد شانه در مقایسه با درد شکم از شروع تاخیری تری برخوردار است

زمینه و هدف: ازبین روشهای بیحسی منطقهای،بیحسی نخاعی به دلیل سهولت انجام تکنیک،سرعت عمل بیشتر،بلوک عصبی مطمئن،استفاده ازحداقل دوزداروهای بیحس کننده موضعی که احتمال سمیت وانتقال آن به جنین کمتر است ومقرون به صرفه بودن، کاربردبیشتری دارد. البته این روش نیزبا عوارضی همراه است که شایعترین آنها هیپوتانسیون ناشی ازبلوک سمپاتیک در بیحسی اسپاینال وبرادیکاردی میباشد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر دو داروی کتامین و اندانسترون در کاهش هایپوتانسوین ناشی از بیحسی نخاعی در زنان کاندید سزارین انتخابی میباشد. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 96 زن کاندید سزارین انتخابی وارد مطالعه شدند. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند و بر حسب گروه خود تحت تجویز اندانسترون با دوز 4 میلیگرم، کتامین با دوز 25 میلیگرم و نرمال سالین به عنوان دارونما قرار گرفتند.بلافاصله بعد از بیحسی اسپاینال و هر 5 دقیقه تا 30 دقیقه بعد از آن مقادیر فشار خون سیستولی و دیاستولی، میانگین فشارخون شریانی و تعداد ضربان قلب اندازه گیریگردید.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.