در تحقیق حاضر، ساختار ژنتیکی کیفیت تخم بلدرچین با استفاده از روشهای ژنتیک کمی و مولکولی موردبررسی قرار گرفت. در بخش اول پارامترهای ژنتیکی صفات کیفیت تخم اندازه گیری شده از 1700 تخم بلدرچین در سن 10 هفتگی بوسیله نرم افزار asreml از طریق مدلهای حیوانی تک و دو صفتی برآوردگردید. میانگین صفات وزن تخم، وزن سفیده و زرده به ترتیب 12.48, 6.37 و 3.98 گرم بود.وراثت پذیری برای صفات خارجی شامل وزن، طول و عرض تخم، وزن و ضخامت پوسته و شاخص شکل بین 0.13 تا 0.41 و برای صفات کیفیت داخلی تخم نظیر وزن زرده و سفیده 0.33 و 0.29 0 و ارتفاع زرده و سفیده 0.23 و 0.19 تخمین زده شد. همبستگی ژنتیکی وزن زرده به ترتیب با ارتفاع و قطر زرده 0.32 و 0.96 با شاخص زرده 0.39- و با وزن، ارتفاع و شاخص سفیده به ترتیب 0.85، 0.87 و 0.23 برآورد گردید. بنابراین، انتخاب برای وزن زرده باعث بهبود اکثر صفات مربوط به کیفیت داخلی تخم می شود. ازطرفی همبستگی ژنتیکی صفت وزن بدن با کیفیت داخلی تخم (0.78 و 0.48-)و خارجی تخم (0.72 و 0.81-) نشان داد که انتخاب پرندگان برای وزن بدن بالاتر باعث بهبود اکثر صفات مربوط به کیفیت داخلی میشود. البته چنین انتخابی به دلیل همبستگی ژنتیکی منفی وزن بدن در سنین مختلف با ضخامت و وزن پوسته باعث کاهش کیفیت پوسته تخم نیز خواهد شد. بنابراین، توجه به صفت استحکام پوسته در شاخص انتخاب ضروری به نظر میرسد. در بخش دوم، بررسی چندشکلی ژنهای fads1, fads2 و پرولاکتین و ارتباط آنها با صفات کیفیت تخم مورد بررسی قرار گرفت. در این بررسی از 93 بلدرچین که بر اساس ارزش ارثی وزن زرده به دو گروه بالا و پایین تقسیم شده بودند، خونگیری بعمل آمد. 24 جفت باز ایندل (حذف- اضافه) در ژن پرولاکتین شناسایی گردید و برای ژنهای fads1 و fads2 نیز چندشکلی مشاهده شد. براساس نتایج تحقیق حاضر، بلدرچین هایی که دارای ژنوتیپ ii و id برای ژن پرولاکتین بودند از پوسته تخم ضخیمتری نسبت به ژنوتیپ dd برخوردار بودند که نشان می دهد آلل i روی افزایش ضخامت پوسته تخم تاثیر دارد. پرندگانی که الگوی باندی g3 از ژن fads1 را داشتند وزن و میزان زرده کمتری داشتند. پرندگان با ژنوتیپ cc و ct برای ژن fads2 وزن زرده بیشتری در مقایسه با ژنوتیپ tt برخوردار بودند. براساس نتایج تحقیق حاضر، انتخاب برای افزایش وزن بدن و وزن تخم میتواند باعث بهبود کیفیت تخم در بلدرچین ژاپنی شود. علاوه بر این، اطلاعات مربوط به چند شکلی ژنهای مرتبط با کیفیت تخم میتواند در ارتقا این صفت در بلدرچین ژاپنی مورد استفاده قرار گیرد.

هدف: حداکثر اکسیژن مصرفی به عنوان معیار جهانی برای سنجش میزان آمادگی قلبی تنفسی پذیرفته شده است. اگرچه آزمون های معتبر زیادی برای اندازه گیری حداکثر اکسیژن مصرفی در شرایط آزمایشگاهی وجود دارد، با این وجود مربیان همواره به دنبال آزمون ها و شاخص های در دسترس و بر مبنای رشته ورزشی هستند. از سویی دیگر بازیافت ضربان قلب یکی از شاخص های ارزشمند برای پیش بینی عملکرد ورزشکاران است. هدف پژوهش حاضر، بررسی بازیافت بین کوششی ضربان قلب و ارتباط آن با حداکثر اکسیژن مصرفی، با استفاده از یک آزمون آمادگی تناوبی در مردان فوتبالیست نخبه بود. روش شناسی: 30 مرد فوتبالیست نخبه (با میانگین سنی 09/1±3/19 سال، توده ی بدنی 11/7± 72 کیلوگرم و قد 64/6±6/179سانتی متر) در پژوهش حاضر شرکت کردند. برای این بازیکنان آزمون آزمایشگاهی سنجش حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوارگردان با استفاده از دستگاه آنالیز گازهای تنفسی و همچنین آزمون آمادگی تناوبی 15-30 انجام گردید. اکسیژن مصرفی بیشینه (vo2max) در انتهای آزمون آزمایشگاهی تعیین شد و ضربان قلب در مدت اجرای آزمون ها در هر ثانیه ثبت شد. برای تحلیل داده ها، همبستگی بین متغیرهای پژوهش با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون اندازه گیری شد. یافته ها: همبستگی معنادار مثبت بین vo2max و بازیافت بین کوششی ضربان قلب (034/0p= ،387/0 r=) و همبستگی معنادار مثبت بین mrs30-15ift و بازیافت بین کوششی ضربان قلب (000/0 p=،702/0 r=) به دست آمد. همچنین همبستگی معنادار مثبت بین vo2max و سرعت بیشینه ی دویدن آزمون میدانی آمادگی تناوبی 15-30 (mrs30-15ift) وجود داشت (001/0p=،570/0 r=). با این وجود بین حداکثر اکسیژن مصرفی و hrr در مردان فوتبالیست نخبه ارتباط معناداری مشاهده نشد(095/0 p=،310/0 r=). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که بازیافت بین کوششی ضربان قلب به دست آمده توسط آزمون آمادگی تناوبی 15-30، می تواند شاخص معتبری برای ارزیابی آمادگی قلبی- تنفسی مردان فوتبالیست باشد. واژگان کلیدی: آمادگی قلبی- تنفسی، آزمون آمادگی تناوبی 15-30، بازیافت بین کوششی ضربان قلب، مردان فوتبالیست نخبه