دستیابی به کمال مطلوب یکی از مشترکات وجودی انسانهاست. قابلیت اطمینان یا پایایی سیستم ها یکی از این کمالات است که براساس آن مشتری با خاطری آسوده می تواند محصول را خریداری نموده و بازدهی مطلوبی را انتظار داشته باشد و تولید کننده نیز مطمئن خواهد بود که جذابیت کافی را می تواند برای مشتری ایجاد نموده و به مرور اعتماد بسیار بالائی را در مشتری بوجود آورد. در تجزیه و تحلیل قابلیت اطمینان ما به تشریح آنچه که بر اساس اطلاعات موجودمان معلوم است می پردازیم یعنی یقین ما فقط درباره آنچه شناخته شده است مطرح می شود ولی ابهامات ما درباره آنچه نامعلوم است گرایش به حداکثر دارد. دستگاهی ممکن است پس از قرار گرفتن در مرحله عمل فورا از کار بیفتد و یا ممکن است برای مدت زمانی بطور غیرمعمول طولانی بنحو مطلوب کار کند قابلیت اطمینان هیچکدام از انها را پیش بینی نخواهد کرد. قابلیت اطمینان پیش بینی شده می تواند پیش از مونتاژ بوسیله محاسبات طراحی و یا بعد از آزمایش سیستم نهائی بدست آید. قابلیت اطمینان ذاتی از مقادیر واقعی عملکرد و طراحی استنتاج شده است و فقط می تواند با تغییراتی در طرح و یا فرسودگی در حین کار تغییر کند. قابلیت اطمینان مستدل (که از آزمایش و یا عملکرد قبلی تعیین می شود) تابع زمان و محدودیتهای اقتصادی است. قابلیت اطمینان مستدل بندرت بطور قاطع در مورد یک سیستم جدید اعمال می گردد ولی انتظار می رود با زمان و عملکرد بهبود یافته و در نهایت به قابلیت اطمینان ذاتی نزدیک شود.