امروزه بخش های صنعتی با چالش های وسیعی برای بقا در بازارهای ناپایدار و رقابتی جهانی مواجه می باشند. سازمان ها برای فائق آمدن بر این چالش ها، سیستم های مدیریتی جدیدتری را به منظور شفاف سازی چشم انداز و استراتژی و ترجمان آنها به اصطلاحات عملیاتی اختیار می نمایند. کارت امتیازی متوازن (bsc) یکی از رویکردهایی است که از اهمیت و جایگاه به سزایی در صنایع بزرگ و همچنین بنگاه های کوچک و متوسط (sme) برخوردار است. مدل ارزیابی متوازن یک چارچوب مفهومی است که وظیفه آن ترجمه اهداف استراتژیک شرکت به یک مجموعه از شاخص های عملکردی است که علاوه بر سنجش عملکرد به شکلی جامع همه ابعاد مختلف سازمان را بررسی کرده و ظرفیت های قابل بهبود سازمان را شناسایی می کند. بررسی ها نشان می دهد که با وجود مزایا و اهداف سودمند برگرفته از ادبیات و مطالب تئوریک حول کارت ارزیابی متوازن که موفقیت را برای هر سازمانی متصور می سازد، در عمل بسیاری از سازمان ها در پیاده سازی کارت ارزیابی متوازن با شکست مواجه شده اند. در این تحقیق به بررسی چالش های پیاده سازی کارت ارزیابی متوازن در سازمان های ایرانی پرداخته و عوامل مهم پیشبرنده و بازدارنده در پیاده سازی این ابزار جدید مدیریت را مورد بررسی قرار داده ایم. روش تحقیق مورد استفاده توصیفی – تحلیلی از گروه مطالعه موردی (case study) می باشد و مورد مطالعه در این تحقیق گروه صنعتی مهد تابان انتخاب گردیده است. نتایج تحقیق حاضر بیانگر این موضوع میباشد که عوامل اجرایی ( نحوه اجرا) و عوامل انسانی (مدیران ،توجیه و مشارکت کارکنان) بر موفقیت پیاده سازی کارت امتیازی متوازن تاثیرگذار می باشد.

چه بخواهیم، چه نخواهیم دوران امنیت، ثبات و تداوم به آخر رسیده است. شرکتها باید با سرعتی بدوند که مورد رضایت مشتریان باشد. عصر تعارف سرآمده است. دیگر نمی توان به مشتری گفت: هر رنگی را که دوست دارید انتخاب کنید. اما به غیر از رنگ سیاه، رنگ دیگری موجود نباشد.سازمانها برای اینکه بتوانند در محیط پرتلاطم و رقابتی امروز باقی بمانند باید خود را به تفکرات نوین کسب و کار، مجهز کرده و به مرور مستمر خودشان را از نو بسازند، خود را از نو کشف کنند و به خودشان مجددا نیرو ببخشند. اینها سازمانهای یادگیرنده اند، یعنی سازمانهایی که عادت به یادگیری دارند. بدون این عادت یادگیری، آنها تصور آینده را به خواب هم نخواهند دید.یکی از گامهایی که کشورهای بزرگ صنعتی برای کسب تعالی کسب و کار برداشته اند، توجه به کیفیت و مدیریت کیفیت جامع از طریق الگوهای جوایز کیفیت می باشد. جایزه دمینگ (ژاپن)، جایزه مالکم بالدریج (آمریکا) و جایزه کیفیت اروپا از معتبرترین این جوایز به شمار می روند؛ اگرچه این جوایز، خواستگاههای متفاوتی داشته اند ولی در سالهای اخیر بسیار همگرا شده اند. یکی از مهم ترین ویژگیهای این جوایز، منطق خودارزیابی حاکم بر این جوایز می باشد. چارچوبهای خودارزیاب فقط، ابزاری برای بردن جوایز نیستند، بلکه بیشتر وسیله ای برای پیمودن سفر بهبود مستمر و معیاری برای رقابتی تر شدن می باشند.در این تحقیق سعی شده است تا نقش جوایز کیفیت در یادگیری سازمانی بررسی شود. به همین منظور پرسشنامه ای طراحی و تدوین و توسط تعدادی از صاحبنظران و خبرگان مفاهیم نوین مدیریتی، تکمیل گردید. پس از تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده مشخص شد که هم معیارها و ارزشهای محوری حاکم برجوایز کیفیت و هم نظامها و فرایندهای حاکم بر جوایز کیفیت، موجب تقویت یادگیری سازمانی می شوند. لذا با توجه به نتایج حاصله اگر سازمانها از طریق الگوهای جوایز کیفیت به ارزیابی خود با رویکرد خود ارزیابی بپردازند، نه تنها از نقاط قوت و مزیت های خود آگاه می شوند بلکه امکان شناسایی زمینه های بهبود تجاری نیز برایشان فراهم می شود و بدین ترتیب فرصتی می یابند تا خود را متناسب با نیازهای فعلی و آتی محیطشان از نو تعریف نمایند. البته لازم است شرکتها در استفاده از این مدلهای جهانی، به موضوع بومی ساختن آنها توجه نمایند.