چکیده ندارد.

این رساله تحت عنوان ((رابطه اسلام و مسیحیت در عهد پیامبر (ص) و خلف راشدین)) در هشت فصل تنظیم شده است و هدف از نگارش آن عبارت است از : تو اصطلاحات و ذکر نظریه بعضی از علمای غرب که در متن رساله اشاراتی به آنها شده است و دوم ارزیابی منابع تاریخی اسلامی و مستشرقینی که آثار ایشان در این این رساله مورد استناد قرار گرفته است .

این پایان نامه تحت عنوان نهاد وقف ، دگرگونی ها و کارکردهای فرهنگی - مذهبی آن در عصر صفوی ، علاوه بر فصل مقدماتی از شش فصل تشکیل شده است . درفصل مقدماتی به موضوع تحقیق ، اهداف و ضرورت پژوهش ، پیشینه تحقیق و نقد منابع پرداخته شده است . در فصل اول تحت عنوان نهاد وقف ، ابتدا به تشریح پیشینه وقف در ایران پیش از اسلام و ایران اسلامی ، پرداخته شده است . سپس تعریف ، مفهوم و انواع وقف و شرایط آن از دیدگاه علمای عصر صفوی بررسی و تحولات ساختاری دوره اول و دوم دولت صفوی اجمالا بیان شده است . در فصل دوم با عنوان تاثیر نهاد وقف بر نظام آموزشی دوره صفوی ، انگیزه های واقفان ازساخت مدارس و تاثیر موقوفات بر پیشرفت آموزش دینی درجامعه تجزیه و تحلیل شده و اعمال نفوذ فکری واقفان بر مدارس مورد ارزیابی قرار گرفته است . در فصل سوم ، با عنوان وقف و نهاد روحانیت ابتدا ارتباط نهاد روحانیت با دولت صفوی بررسی و سپس تاثیر رشد موقوفات بر پیشرفت علوم دینی در ایران عصر صفوی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است . در فصل چهارم ، با نام تشیع و وقف ابتدا تاثیر موقوفات و نهاد آموزش دینی بر گسترش آئین تشیع در ایران روزگار صفویه بررسی و سپس به نقش تشیع در گسترش و جهت دهی به موقوفات پرداخته شده است . فصل پنجم با عنوان وقف و آداب و مراسم مذهبی به بررسی جایگاه و نقش وقف در مراسم مذهبی شیعیان از جمله اعیاد مذهبی و مراسم سوگواری ونیز نقش موقوفات در افزایش سفرهای زیارتی ، پرداخته شده و همچنین تاثیر گسترش موقوفات بر توسعه بناهای مذهبی در ایران مورد بررسی قرار گرفته است . در فصل آخر دگرگونی های نهاد وقف در دوره صفوی براساس جداول و نمودارهایی نشان داده شده است . در پایان نیز نتیجه گیری کلی از بحث پرداخته شده است .

در دوره ای از تاریخ پر فراز و نشیب ایران که اسلام و سیاست پیوندی دوباره می یابند ، برخلاف آنچه امروز القا می شود، دین به جای ایجاد مانع در مسیر توسعه اقتصادی و اجتماعی ، زمینه و بستر مناسب را برای آن فراهم می آورد . این واقعه به ابتکار و تلاش انکارناپذیر شخصیتی بنام رشیدالدین فضل الله همدانی در اواخر دوره سیطره ایلخانان مغول به این سرزمین رخ داده است . گرچه مبنا و شالوده اصلی حرکت اصلاحی رشیدالدین دستورات و احکام متعالی اسلام بوده ، ولی مدیریت کارآمد، خلاقیت وتسلط او بر دانش روز زمان خود ، در موفقیت او بی تاثیر نبوده است. تعلیم عدالت ، بهره گیری از فرهنگ اسلامی به منظور جلب مشارکتهای عمومی ، تاکید بر توسعه منابع انسانی از محورهای اصلی برنامه اصلاحی این دوره است. بنابر اعتقاد رفیع نیروی انسانی در تحقق توسعه ، مقابله سازماندهی شده با فقر ، گسترش خدمات بهداشتی و درمانی ، آموزشهای دینی و فنی در دو بعد کلاسیک و حرفه ای ، بیمه تامین اجتماعی و ایجاد فرصتهای شغلی در بخشهای مختلف اقتصادی در راس اقدامات دولت قرار گرفت.

از عصر الناصرلدین لله و پس از قدرت یافتن مجدد خلفای عباسی دوره جدیدی برای شیعیان آغاز شد و آنان که تا پیش از این تحت فشار بودند، در این عهد حضور و مشارکتی فعال در عرصه سیاسی اجتماعی جامعه عراق داشتند. دستیابی شیعیان به مناصب حساس اداری در دربار عباسیان تا حد زیادی از تنشها و آشوبهای مذهبی کاشت و دستگاه خلافت بغداد توانست با تکیه بر دولتمردان شیعه به موفقیت های چشمگیری در زمینه سیاسی و اجتماعی دست یابد. در دوره المستنصر نیز شیعیان با تکیه بر بی طرفی مذهبی خلیفه در امور و منازعات میان درباریان سنی و شیعه منجر به بروز بحرانهای اجتماعی شد و خلافت بغداد که در طی قرون متمادی به دلایل گوناگون دچار ضعف و انحطاط شده بود با حمله مغولان ساقط گشت. در عهد این خلیفه شیعیان عراق به عنوان یک گروه اقلیت که با تهاجم مغول مواجه بودند، در برابر آن سیاست مسالمت آمیزی در پیش گرفتند و کوشیدند با پذیرش صلح جامعه خود را از قتل و غارت نجات بخشند، اما این گروه عملا نقشی در سقوط خلافت بغداد نداشتند.