مقدمه: کاربرد عوامل باندینگ عاجی جهت پیشگیری از میکرولیکیج فیشورسیلانت در شرایط آلودگی بزاقی پیشنهاد گردیده است. بااین حال مزایای کاربرد باندینگ در شرایط بدون آلودگی مشخص نیست. همچنین تحقیقات درباره چسبندگی عوامل باندینگ جدید روی مینای مرطوب نتایج قاطعی نشان نداده اند. هدف: بررسی تاثیر شرایط سطحی مینا بصورت مرطوب، خشک یا آلوده به بزاق متعاقب اچینگ و تاثیر کاربرد عوامل باندینگ با بیس های الکل یا استون بر میزان میکرولیکیج سیلانت. مواد و روش ها: 150 دندان پرمولر بالا پس از اچ کردن، ازنظر شرایط سطحی به 3 گروه تقسیم گردیدند: خشک، مرطوب با آب، آلوده به بزاق. سپس هر کدام به سه زیرگروه تقسیم شدند: کاربرد باندینگ با بیس اتانول(single bond) ، باندینگ با بیس استون(solobond) و بدون باندینگ. نهایتا شیارها با سیلانت clinpro پوشیده شدند. میزان میکرولیکیج فیشور سیلانتها با استفاده از روش dye penetration ارزیابی گردید. یافته ها: کاربرد solobond باعث کاهش معنی دار میکرولیکیج نسبت به single bondو عدم کاربرد باندینگ گردید(001/0p<). ازنظر شرایط سطحی، میکرولیکیج مینای خشک و مینای مرطوب مشخصا پایین تر از مینای آلوده به بزاق بود(001/0p<). ولی بین مینای خشک و مینای مرطوب اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بالاترین میکرولیکیج در گروه مینای آلوده به بزاق و بدون باندینگ، و کمترین میکرولیکیج در گروه مینای خشک و بدون باندینگ مشاهده گردید. نتیجه گیری: باندینگ دارای بیس استون نسبت به بیس اتانول برتری قابل توجهی در کاهش میکرولیکیج تحت شرایط آلودگی بزاقی داشت. ولی بهترین روش، قرار دادن سیلانت بطور مستقیم روی مینای خشک بدون کاربرد باندینگ بینابینی بود.