هدف : کشتن اکسیداتیو توسط نوتروفیلها یک دفاع مهم در برابر باکتریهای ایجاد کننده عفونت زخم است و به بالا بودن فشار اکسیژن زیر جلدی و بافتی محل زخم، حین عمل و در ساعات اولیه بعد از آن بستگی دارد. یک راه ساده برای بالا بردن این فشار، تجویز اکسیژن استنشاقی می باشد. ما بر آن شدیم که تأثیر اکسیژن تجویزی استنشاقی حوالی عمل را بر محل برش آن دسته از اعمال جراحی (شامل اعمال جراحی عمومی، زنان و اورولوژی) که زخم آنها از نظر دسته بندی جزء زخم های کلاس ? یا تمیز و کلاس ?? یا تمیز- آلوده بوده اند بررسی کنیم. روش مطالعه : ما 210 بیمار را به صورت تصادفی برای دریافت اکسیژن استنشاقی 30 درصد یا 80 درصد در جریان عمل و تا 2 ساعت پس از آن انتخاب کردیم و آنان پس از دریافت آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک مناسب، در شرایط نرموترمی و نرموگلایسمیک تحت عمل جراحی قرار گرفتند. محل زخم بیماران در طول مدت بستری در بیمارستان و تا 14 روز پس از عمل جراحی در درمانگاه جراحی بیمارستان مورد بررسی قرار گرفت. هر گونه تب، ترشح چرکی یا سروز، قرمزی، جداشدگی و آبسه جزء عوارض زخم در نظر گرفته شد. کلیه پرسنل و جراحان به غیر از متخصص بیهوشی از مطالعه آگاهی نداشتند. حد آماری معنادارp.value کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها : بیماران تحت اعمال هرنیوپلاستی، واریکوسلکتومی، هیسترکتومی کامل شکمی، تیوبال لیگیشن، سیستکتومی تخمدان، کوله سیستکتومی، لیپکتومی، پروستاتکتومی و میومکتومی رحم قرار گرفتند.در بین 2 گروه از نظر توزیع سنی و جنسی بیماران، نوع زخم و عمل جراحی، اختلاف آماری معناداری یافت نشد. در کل از 210 فرد،4 نفر معادل 9/1 درصد دچار عوارض برش جراحی شدند. از بین آنها 2 نفر در گروه 30 درصد و 2 نفر در گروه 80 درصد قرار داشتند که اختلاف آماری معناداری از نظر بروز عوارض زخم بین 2 گروه یافت نشد.(p.value = 0.689) نتیجه گیری : تجویز اکسیژن استنشاقی حوالی عمل بر میزان بروز عوارض پس از عمل زخمهای کلاس ? و?? اثری ندارد.