هدف از این تحقیق بررسی تأثیر تمرین تناوبی هوازی بر سطوح هموسیستئین و اینترلوکین 18 در مردان دیابتی نوع 2 بود. آزمودنی های این تحقیق 40 مرد 40 تا 50 ساله مبتلا به دیابت نوع دو بودند که به مرکز دیابت بعثت شهرستان کرمان مراجعه ( که به منظور یکسان سازی آزمودنی ها، بیمارانی که داروی مصرفی آنها فقط متفورمین بود) و به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. افراد مورد مطالعه به طور تصادفی به دو گروه 20 نفری تجربی و شاهد تقسیم شدند. در ابتدا یک روز قبل از اجرای طرح تحقیق از آزمودنی ها در یک حالت ناشتای 12 تا 14 ساعته، نمونه خونی جهت اندازه گیری سطوح پایه ی هموسیستئین و اینترلوکین 18 و دیگر فاکتورها، گرفته شد و همچنین پیش آزمونی جهت سنجش ظرفیت هوازی بیماران (تست دوچرخه کارسنج آستراند) در نظر گرفته شد. پروتکل بکار گرفته شده در این تحقیق شامل 24 جلسه ( 8 هفته ) تمرینات تناوبی هوازی با شدت 40 تا 55 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره بود که هر هفته 3 جلسه از ساعت 17 تا 19 با مراجعه به مرکز به اجرای تمرینات هوازی می پرداختند.آزمودنی ها در طول تحقیق تغییری در درمان دارویی خود ایجاد نکردند. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی و پس از 12 تا 14 ساعت ناشتایی، نمونه های خونی جهت اندازه گیری سطوح نهایی هموسیستئین و اینترلوکین 18 و دیگر فاکتورها جمع آوری گردید و به منظور سنجش vo2peak تست دوچرخه کارسنج آستراند توسط آزمودنی ها انجام گرفت. برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد قد، وزن و شاخص توده بدن آزمودنی ها و نیز گزارش نتایج اندازه گیری های هر گروه از آمار توصیفی و برای مقایسه درون گروهی و بین گروهی نتایج دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون از آزمون (repeated measures) در سطح معناداری ? = 0.05استفاده شد. طی تحقیق حاضر، در مورد متغیرهای موجود بین دو گروه تجربی و کنترل در پیش آزمون اختلاف معناداری یافت نشد. اما در پس آزمون، انجام تمرین تناوبی هوازی سبب اختلافات درون گروهی و بین گروهی معناداری در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل شد؛ به طوری که کاهش سطح سرمی هموسیستئین(p<0.05)، اینترلوکین 18(p<0.05) و بهبود شاخص های دیگر ازجمله فولات(p<0.05) و (p<0.05) vo2peak و عدم تغییر 12b در مردان دیابتی نوع دو شده است. نتایج این تحقیق نشان داد که بیماران دیابتی نوع دو می توانند با انجام تمرینات تناوبی هوازی از مزایای فراوان ورزش و فعالیت بدنی در جهت بهبود و حتی توقف روند پیشرفت عوارض قلبی عروقی و همچنین بازگشت به زندگی عادی روزمره خود بهره مند شوند.