با سرنگونی رژیم صدام در آوریل 2003 ، عراق به دورانی گام نهاد که مهمترین ویژگی آن به قدرت رسیدن شیعیان بعنوان اولین تجربه این اکثریت خاموش از بدو استقلال این کشور و حتی بسیار قبل از آن و در طول بیش از یک هزاره گذشته است. این پژوهش در صدد است تا با کنکاش در ابعاد و جنبه های مختلف تحول مذکور ؛ پیامدهای آن را بر امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران بررسی نماید. پیدایش عراق جدید برای جمهوری اسلامی ایران فرصتها و تا حدی تهدیداتی را تواما در بر خواهد داشت.حذف رژیم بعث در عراق که همواره بعنوان عامل تنش و ناامنی ، امنیت ملی ایران و ثبات منطقه را دچار مشکلات عدیده ای نموده از یک سو و قدرت یابی شیعیان عراق که طی سه دهه گذشته از حمایتهای بی دریغ جمهوری اسلامی ایران برخوردار بوده اند از دیگر سو تحولی بسیار مثبت تلقی می شود.در این پژوهش سعی شده است با نگرشی واقعبینانه و با ترکیبی از روشهای توصیفی و تحلیلی چشم انداز فوق مورد ارزیابی قرار گیرد. در همین راستا این بررسی با بکارگیری مبانی نظری مبتنی برامنیت ملی و همگرایی منطقه ای در صدد توصیف پیدایش یک تغییر راهبردی در روابط دو کشور از وضعیتی خصمانه به یک همکاری دوستانه است که مولفه های موثر آنرا امنیت در ابعاد سیاسی ، اقتصادی ، فرهنگی و ایدئولوژی تشیع بعنوان پایه عقیدتی حاکم بر نظامهای دو کشور تشکیل می دهد. اگر چه استدلال مبتنی بر نظریه همگرایی بیشتر برگرفته از موفقیتهای آن در همگرایی اروپایی است و انطباق پارامترهای آن با شرایط متفاوت در منطقه ساختار شکن و واگرای خاور میانه و خلیج فارس ، منطق متفاوتی را میطلبد.