حرکتهای ‏‎sit-up‎‏ و ‏‎sit-back‎‏ از جمله متداولترن روشهای انجام حرکات تقوتی و درمانی عضلات شکم به شمار رفته و در درمان کمردردها. با توجه به مکانیزمهای خاصی کاربرد دارند و بنابر هدفی که فرد درمانگر دارد انواع مختلفی نیز دارا هستند ولی درباره میزان مشارکت عضلات در هر یک از این تمرینات اختلاف نظر وجود دارد. به منظور پاسخ گفتن به این سئوال وسئوالهای مشابه سه وضعیت از متداولترین روشهای انجام حرکت انتخاب گردید و میزذان فعالیت میوالکتریک عضلات مستقیم شکم و مایل خارجی در هر وضعیت و با دو نوع انقباض کانسنتریک و اکسنتریک بر روی 34 نفر مرد سالم به روش غیر احتمالی مورد اندازه گیری قرار گرفت. ابین بررسی به روش شبه تجربی و از طریق اندازه گیریهای مکرر انجام شد. افراد مورد مطالعه قبل از انجام تست از نظر قدرت عضلانی، عدم وجود کوتاهی یا سفتی در مفاصل و سابقه عمل جراحی یا کمر درد مورد ارزیابی قرار گرفته بودند. میزان حرکت 30 درجه بود. جهت ثبت از الکترود سطحی استفاده شد. نتایج حاصله سپس بوسیله روشهای آماری ‏‎complete randomized block‎‏ و ‏‎paired t-test‎‏ ارزیابی شدند و در مورد عضله مستقیم شکم مشخص شد که در وضعیتی که رانها و زانوها در فلکشن 90 هستند کمتر از دیگر وضعیتها فعالیت الکتریکی وجود دارد ‏‎(p<0/002)‎‏. در مورد عضله مایل خارجی وضعیت مشابه بود ‏‎(p=0/01)‎‏ و انقباض کانسنتریک فعلایت میوالکتریک بیشتری از انقباض اکسنتریک در هر دو عضله نشان داد ‏‎(p<0/0001)‎‏ با توجه به مطالعاتی که در زمینه ثبات ستون مهره های کمری انجام شده و نتایج حاصل از این تحقیق چنین می توان نتیجه گرفت که حرکات فوق برای تقویت عضله مستقیم شکم مناسب است ولی در زمینه ایجاد ثبات در ستون مهره های کمری حرکاتی باید انجام شود که مشارکت عضلات مایل در آن بیشتر باشد. براساس نتایج این تحقیق انجام پژوهشهای بیشتر در زمینه بررسی عملکرد سایر مجموعه عضلات شکم و نیز در نظر گرفتن زوج نیروهای تاثیرگذار بر حرکات لگن و همچنین زمان تقدم و تاخر فعالیت های میوالکتریک لازم به نظر می رسد.