این پژوهش به منظور بررسی تاثیر آموزش تاب آوری بر کیفیت زندگی مادرانی که فرزندان آنها دچار سرطان شده اند، انجام شده است . جامعه آماری این پژوهش کلیه ی مادران فرزندان سرطانی بین 10 – 13 ساله در بیمارستان امام خمینی (ره) تهران در سال 1389-1388 بوده است. روش پژوهش بکار گرفته شده طرح نیمه آزمایشی که شامل پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بوده است. با روش نمونه گیری تصادفی یک گروه 30 نفری از مادران انتخاب شدند و به طور تصادفی نیمی از آنها در گروه آزمایش و نیمی دیگر در گروه کنترل قرار داده شده اند. پرسشنامه های تاب آوری کانر – دیوید سون و کیفیت زندگی (sf36) برای هر دو گروه به کار رفت. نتایج 9 جلسه آموزش تاب آوری با استفاده از روش تحلیل کوواریانس نشان داد که مادرانی که تحت آموزش معین قرار گرفته اند در تاب آوری و کیفیت زندگی به نسبت مادرانی که از این آموزش ها برخوردارنبوده اند پیشرفت بهتری داشته اند. آموزش تاب آوری تاثیر معناداری بر روی مولفه هایی چون سلامت روان ، عملکرد پائین ، سرزندگی ، درد بدنی ، سلامت عمومی، نقش هیجانی داشته است در حالی که چنین اثری بر روی مولفه های عملکرد جسمانی ، عملکرد اجتماعی وجود نداشته است. این پژوهش به این نتیجه می رسد که آموزش تاب آوری درافزایش تاب آوری و کیفیت زندگی مادرانی که فرزندانشان مبتلا به سرطان شده اند موفق بوده است.