قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که پس از انقلاب ایران به تصویب رسید انعقاد قراردادهای نفتی را در غالب امتیازی و یا به صورتی که برای شرکت های خارجی حق مالیکت مستقیم بر مخازن نفتی ایجاد گردد را ممنوع اعلام نمود. ولی در هر صورت قانون نفت مصوب 1366 ایران این اجاازه را به وزارت نفت می دهد که با شرکت های خارجی به منظور توسعه و بهره برداری از مخازن نفت ایران وارد مذاکره گردیده و قرارداد منعقد نمایند. با توجه به محدودیت های مقرر در قانون اساسی مصوب 1358 جمهوری اسلامی ایران و ممنوعیت انعقاد قراردادهای امتیاز با شرکت های خارجی دولت ایران و متخصصان صنعت نفت ایران غالبی را ابداع نمودند که منطبق با شرایط و سیستم حقوقی فعلی ایران باشد. آنها قراردادهای بیع متقابل یا بای بک را در خصوص اکتشاف و توسعه میادین نفت و گاز ایران معرفی نمودند. در واقع قرارداد بیع متقابل توافقی می باشد که به موجب آن سرمایه گذاران خارجی تمام سرمایه گذاری ها و تامین مالی لازم را ارائه نموده و عملیات اکتشاف و یا بهره برداری را در ازای دریافت اصل سرمایه و میزان معینی سود که از فروش نفت و گاز حاصله توسط شرکت ملی نفت ایران انجام می پذیرد را به انجام می رسانند. این پایان نامه تلاشی خواهد نمود تا به بررسی این چهارچوب قراردادی نسبتا جدید در صنایع نفت و گاز پرداخته و بدین منظور ابتدا به بررسی ماهیت این قرارداد می پردازد و سپس کارایی این نوع قرارداد را با توجه به انتقادات موجود مورد مداقه قرار می دهد. در پاسخ به این سوال فصل اول این بخش به تجزیه و تحلیل غالب های مرسوم در این زمینه می پردازد که در سایر کشورهای اعمال می گردد. در ادامه فصل دوم به تفصیل به بیان شرایط اساسی و ویژگی های این قراردادها پرداخته و نهایتا در فصل سوم از طریق مقایسه این فرم قرارداد با سایر عناوین پاسخ به سوال فوق ارایه می گردد. در بخش دوم این نوشته نیز با بیان انتقاداتی از نقطه نظر شرکت های خارجی و هم چنین منتقدین داخلی این قرار داد کارایی این قراردادها بررسی گردیده و پیشنهادات مناسب با موضوع ارایه می گردد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.