تحقیق حاضر با عنوان تاریخ شناسی معماری ایران بر مبنای نارسائیهای موجود در مطالعات تاریخ نگاری معماری ایران با هدف بررسی این امر و دستیابی به رویکردی مناسب در جهت رسیدن به شرایط مطلوب شکل گرفته که درقالب سه بخش مطالعاتی انجام شده است. با توجه به مسئله عدم شناسایی و معرفی تاریخ معماری به عنوان یک نظام علمی در ایران، با بررسی وجوه مختلف این معرفت اجتماعی-انسانی براساس چهارچوبی تاریخی و با در نظرگرفتن فضا به عنوان عنصر معمارانه با تعریفی که بر مبنای فهم انسان از فضا شکل گرفته به تعریفی از تاریخ معماری دست یافته شد که یکی از وجوه اصلی آن پرداختن به وجوه کیفی و محتوایی معماری گذشته می باشد. پذیرش تاریخ نگاری معماری به عنوان یک نظام علمی از غرب بدون تلاش درجهت انطباق آن با فرهنگ جامعه با سیری در تجربیات تاریخ نگاری معماری درغرب و آشنایی با سیر تحول تاریخی، بستر فرهنگی شکل گیری و در نهایت بینش ها و روشهای حاکم بر تالیفات مورد بررسی قرار گرفت.