تاریخ نگاران در نگارش وقایع تاریخی و نقل روایات شیوه ای خاص به کار می برند . این شیوه ی خاص ، سبک مورخ را بر ما آشکار می سازد . سبک های مورخان تحت تاثیر عوامل مختلفی از جمله فضای سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی روزگار حیات مورخ و نگرش های وی شکل می گیرد . مورخان عصر صفوی هم هر یک دارای سبک خاصی دانسته اند . در رساله حاضر هدف ما بررسی شیوه ی نقل روایات تاریخی و ارزیابی میزان پرداختن حوادث مربوط به زنان در منابع عصر صفوی است . سه منبع مهمی که در این رساله بیش از سایر منابع مورد بررسی قرار گرفته احسن التواریخ نوشته حسن بیگ روملو ، عالم آرای عباسی نوشته اسکندربیگ منشی و جهان آرای عباسی محمد طاهر وحید قزوینی است . پس از بررسی و مطالعه حوادث مربوط به زنان در آثار مذکور و روایت های تاریخی مذکور به تفکیک محتوای آنان تحت چند عنوان یعنی زنان درباری ، زنان غیر درباری (شامل زنان روسای ایلات "دولتمردان سیاسی" ) و زنان عام دسته بندی شد و سپس رزوایات مذکور از نظر کمی مورد سنجش قرار گرفت . بررسی های به عمل آمده نشان می دهد که در نقل روایات مربوط به زنان همه مورخان به یک شیوه عمل نکرده اند ، در ضمن غالبا روایات مربوط به زنان درباری و سطوح بالای جامعه بیشتر مد نظر مورخان بوده است .