اماره -چه قانونی و چه قضایی-بر دو نوع مطلق و نسبی است. اماره مطلق آن است که اجازه اثبات خلاف آن داده نمی شود و اماره نسبی عکس آن است . امارات از هر نوع مبتنی بر اموری هستند که در عالم خارج،غالبا جاری می باشد و در نتیجه،کاشف از واقع امر هستند وبه تبع این معنا،حین تعارض با اصل عملی که صرفا برای رفع تحیر وضع شده اند،برآن حاکم می شوندامارات قانونی نسبی زحمت دادرس را برای فیصله دادن دعوا بسیار کم می کند.زیرا با وجود آن ها،دادرس مکلف می شود تا بدون تحمل زحمت کشف و بررسی هر دلیل دیگری،بر اساس آن امارات رای دهد مگر آن که مدعی،خلاف آن اماره را ثابت کند.این زحمت درباره امارت قضایی مطلق به نحو قابل ملاحظه ای ، کم تر می شود زیرا با وجود آن ها، دادرس مکلف به انشای رای بر اساس آن ها می شود بی آن که نوبتی برای اثبات خلاف آن اماره داده شود.