طی یک دهه اخیر، در سطح بین المللی ، مدیریت طرح به عنوان یک مزیت رقابتی توسط شرکت ها، مورد استفاده قرار گرفته است. علی رغم اینکه در صنعت سدسازی ایران، طرح های زیادی وجود دارد، این طرح ها به صورت علمی و با علم روز دنیا مدیریت نمی شوند. یکی از استانداردهای پیشرو در مدیریت طرح، استاندارد مدیریت پروژه از موسسه مدیریت پروژه آمریکاست. یکی از ویژگیهای اصلی این استاندارد، مدیریت طرح ها بر اساس «حوزه های دانش» می باشد. در این رساله سعی بر آن شده است مدیریت طرح با توجه به حوزه های دانش استاندارد مدیریت طرح در صنعت سدسازی بررسی شود. این حوزه ها با توجه به معیارهای: الف) میزان انطباق وضعیت فعلی مدیریت طرح های سدسازی با استاندارد مدیریت طرح؛ ب)شناسایی چالش های مختلف مدیریتی در صنعت سدسازی؛ و ج)چالش های پیش روی پیاده سازی استاندارد مدیریت طرح، شناسایی گردیدند. طرح های مورد بررسی شامل: ماملو، نمرود، طالقان، سلمان فارسی و کمال صالح می شوند که از شرکت های آب منطقه ای تهران، فارس و مرکزی انتخاب گردیدند. جهت دستیابی به اطلاعات مورد نظر از مصاحبه و پرسشنامه های حضوری و غیرحضری استفاده گردیده است. پس از انجام تحقیقات 51 مشکل در حوزه های مختلف مدیریت طرح-های سدسازی و هشت چالش در پیاده سازی استاندارد مدیریت طرح در این صنعت شناسایی گردیدند. با توجه به اطلاعات بدست آمده حوزه های دانش «مدیریت یکپارچگی»، « مدیریت مالی»، «مدیریت ذینفعان طرح»، «مدیریت حاکمیت طرح»، «مدیریت محدوده طرح» و « مدیریت ریسک طرح» به عنوان حوزه های دانش در اولویت پیاده سازی قرار گرفتند. این حوزه ها جهت پیاده سازی با استفاده از روش فرآیند تحلیل سلسله مراتبی(ahp) و نرم افزار expert choice اولویت بندی گردیند. در نهایت پیشنهادهایی برای پیاده سازی این استاندارد در صنعت سدسازی ارائه گردیده است.

رشد جمعیت در چند دهه اخیر در جهان و افزایش تصاعدی آن درسال¬های آینده، مسئله تأمین آب برای انواع مصارف شرب، صنعت، کشاورزی و محیط زیست را به یکی از دغدغه¬های مهم مسئولین بخش آب تبدیل کرده است. در این میان بخش کشاورزی بعنوان بالاترین مصرف کننده آب، توجه بیشتر محققان برای بهبود عملکرد این بخش را می¬طلبد. بدلیل متغیر بودن نیاز آبی گیاه در طول دوره رشد و تنوع محصولات کشت شده، شرایط جریان درکانال¬های آبیاری عمدتاً غیرماندگار می¬باشد. بنابراین بمنظور بهبود عملکرد شبکه¬های آبیاری، سازه¬های آبگیر بگونه¬ای طراحی می-گردند تا بتوانند در شرایط غیرماندگار جریان، وظیفه تحویل آب را طوری انجام دهند تا هر کانال مقدار آب تحویلی معین شده را در زمان لازم دریافت کند. یکی از انواع سازه¬هائی که بمنظور تحویل آب به کانال¬ها در شبکه کانال¬های آبیاری، بکار می-رود دریچه¬های آبگیر نیرپیک است. در حال حاضر از این سازه در کشور ما به صورت گسترده استفاده می شود، اما عملکرد آن در شبکه¬های مختلف بسیار متغییر بوده است، به گونه¬ای که در تحویل آب توسط آن گاهی اختلاف¬های تا حدود پنجاه درصد (مثبت و منفی) نسبت به مقادیر اسمی گزارش شده است. در این تحقیق در نظر است با ایجاد تغییراتی ساده در دریچه نیرپیک، اثر نوسانات سطح آب بر افزایش دبی تحویلی را کاهش داد و به نوعی مانع از افزایش چندان دبی تحویلی در اثر افزایش تراز آب شد. با عنایت به محدودیت¬های موجود از لحاظ منابع آبی و خشکسالی¬های اخیر و به منظور توزیع حجمی مناسب آب این تلاش می¬تواند در صرفه جویی در مصرف آب موثر باشد. در این تحقیق که در آزمایشگاه هیدرولیک گروه سازه¬های آبی، دانشگاه تربیت مدرس انجام گردید، دریچه آبگیر نیرپیک نوع xx2 که از پروژه شبکه آبیاری دشت نکا به امانت گرفته شده بود مورد بررسی و آزمایش قرار گرفت. پس از ترسیم منحنی دبی-اشل دریچه مورد آزمایش، تغییرات مورد نظر در 5 حالت اضافه نمودن تیغه اصلاحی مورد آزمایش قرار گرفت. منحنی دبی-اشل برای هر یک از حالتهای تغییر ترسیم گردید. نتایج نشان داد، در تمامی گزینه¬های تغییر میزان دبی خروجی از دریچه در مقایسه با دریچه تولید داخل کاهش می¬یابد. بیشترین مقدار کاهش به میزان 5/4 درصد و مربوط به گزینه 4 تغییر می¬باشد.