هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر پیش آماده سازی با اکسیژن بر عملکرد بیشینه مردان فعال بود. به این منظور 50 نفر از دانشجویان تربیت بدنی (سن: 58/1 ± 65/22، قد: 12/6± 33/179، وزن: 7 ± 61/66 ) که سابقه حداقل 2 سال تمرین منظم ورزشی را داشتند از بین دانشجویان دانشگاه لرستان، دانشگاه آزاد اسلامی خرم آباد و دانشگاه فنی پسرانه خرم آباد به صورت تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی¬ها به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (مصرف کننده اکسیژن) و گروه کنترل تقسیم شدند. پس از شروع تحقیق 2 نفر از گروه تجربی و 3 نفر از گروه کنترل از ادامه تحقیق انصراف دادند. پروتکل تحقیق با استفاده طرح پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. 24 ساعت بعد از اجرای پیش آزمون، گروه تجربی وارد مرحله¬ی استنشاق اکسیژن شدند. استنشاق اکسیژن توسط کپسول اکسیژن که مجهز به مانومتر پزشکی بود و ماسک¬های مخصوص با کیسه رزروبگ انجام شد. در این مرحله که پنج روز به طول انجامید با توجه به نتایج گروه پایلوت آزمودنی¬های گروه تجربی اکسیژن 80 درصد ( روزی 1 ساعت ) دریافت کردند و بعد از 24 ساعت استراحت پس آزمون از هر دو گروه کنترل و تجربی به همان طریق پیش آزمون به عمل آمد. سپس نتایج بدست آمده توسط آزمودنی¬ها در هر فاکتور در پیش آزمون و پس آزمون را مورد مقایسه قرار دادیم. نتایج آزمون anova تفاوت معناداری در هر دو فاکتور توان هوازی و آستانه بی¬هوازی بین گروه¬ها در پس آزمون نشان داد که نتایج پژوهش برتری گروهی را که اکسیژن مصرف کرده بودند را نشان داد. نتیجه گیری: پیش درمانی با اکسیژن باعث افزایش عملکرد بیشینه مردان فعال شد.

چکیده تحقیق حاضر به مقایسه تأثیر یک دوره تمرینات تداومی و تناوبی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی(قدرت، سرعت، استقامت، چابکی، توان بی هوازی) دانش آموزان پسر غیرورزشکار می پردازد. روش تحقیق نیمه تجربی است. نمونه آماری تحقیق شامل 45 نفر از دانش آموزان پسر غیرورزشکار مقطع متوسطه دوم بوده که به صورت داوطلبانه در این طرح پژوهشی شرکت کرده و به شکل تصادفی به سه گروه 15 نفری کنترل، تجربی1(تمرینات تداومی) و تجربی 2 (تمرینات تناوبی) تقسیم شدند. تمرینات تناوبی و تداومی به مدت 8 هفته و هفته ای سه جلسه 1 ساعته برگزار شد. جهت ارزیابی توان بی هوازی از آزمون وینگیت30 ثانیه ای، ارزیابی چابکی با استفاده از آزمون دوی 9×4 ، ارزیابی سرعت با استفاده از آزمون 60 متر سرعت، استقامت قلبی تنفسی با استفاده از آزمون دوی 1600 متر و ارزیابی قدرت عضلات چهار سر ران با استفاده از دینامومتر انجام شد. تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده با استفاده از آزمون های t وابسته، تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی انجام گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که یک دوره تمرینات تداومی و تناوبی بر چابکی، استقامت عضلانی، سرعت، توان بی هوازی و قدرت عضلات چهارسرران دانش آموزان پسر غیرورزشکار تأثیر معنی داری دارد(05/0?p). ولی بین تأثیر دو نوع تمرین بر عوامل فوق، تفاوت معنی داری مشاهده نشد(05/0?p). کلمات کلیدی : تمرین تداومی، تمرین تناوبی، عوامل آمادگی جسمانی.