صنعت جهانگردی با توجه به اثرات اقتصادی و اجتماعی آن می تواند منبع بسیار خوبی برای درآمد ارزی هر کشور باشد و شاید بهمین دلیل است که کشورها و موسسات بین المللی در برنامه ریزی و توسعه طرحهای مربوط به جهانگردی خود اصرار می ورزند. در این تحقیق سعی براین بوده است که سهم جهانگردی در کل رشد اقتصادی ایران در طی سالهای 1338-54 اندازه گیری شود. برای این منظور مدل اقتصادی که با الهام از تئوریهای اقتصاد ماکروکینز طرح ریزی و در مورد هاوائی نیز با موفقیت بکار گرفته شده بود مورد استفاده قرار گرفت . نتیجه این بود که سهم جهانگردی در نرخ رشد اقتصادی ایران رقمی در حدود صفر می باشد. از آنجائیکه مدل مورد استفاده از جنبه های دینامیکی برخوردار است لذا این امکان هست که تجزیه و تحلیل فعلی در سالهای آینده دنبال شود. همچنین این امکان وجود دارد که با خارج کردن اثرات نفت از تولید ناخالص داخلی سناریوئی از وضع اقتصادی ایران در چند دهه آینده طراحی کرده مدل را مجددا" در آن شرایط بکار بست و سهم توریسم را در شرایط بی نفتی محاسبه نمود. قسمت سوم می تواند این باشد که با استفاده از مدل فوق یک سهم ایده آل از جهانگردی را در رشد اقتصادی ایران طرح نمود و برای رسیدن به آن بعضی نیروها و امکانات بسیج شود که البته امید است اقدامات فوق بتدریج انجام گیرد. با توجه به این حقیقت که جهانگردی تاثیر چندانی در رشد ایران نداشته است و با قبول این واقعیت که بخش دولتی، سرمایه گذار عمده این بخش می باشد سیاستهای زیر جهت بسط و توسعه و بکارگماشتن صنعت جهانگردی بعنوان منبع درآمد ارزی توصیه می گردد. دولت با تشویق بخش خصوصی جهت سرمایه گذاری در تسهیلات جهانگردی و هتلها و واگذاری تدریجی طرحهای سرمایه گذاری در این صنعت به بخش خصوصی میتواند قدمهای عمده ای در راه ایجاد یک صنعت پرسود و با بهره دهی اقتصادی بردارد. این اقدامات نه تنها موجب توسعه صنعت جهانگردی خواهد گشت بلکه از طریق اثرات ثانویه کمک موثری به سایر بخشها نیز خواهد بود.