وضع اقتصادی ایران از سال 1900 تا 1974 در دو بخش صنعت و نفت در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفته است . زمان بررسی بدو دوره تقسیم گردید: دوره اول از سال 1900 تا 1951 و دوره دوم از سال 1951 تا 1974 . این تقسیم بندی بدین علت انجام پذیرفت که نقش درآمدهای نفتی در اقتصاد کشور در دوره اول ناچیز و بعد از طی شدن صنعت نفت در سال 1951 از اهمیت بیشتری برخوردار میگردد. تاثیر عمده درآمدهای نفتی بر اقتصاد کشور از طریق تامین منابع مالی موردنیاز برنامه های توسعه اقتصادی انجام پذیرفته است . قبل از 1951 بخش صنعت در ایران بسیار کوچک بود و پس از آن با افزایش درآمد نفت شروع بتوسعه نمود. علت این توسعه سیاست ترجیحی دولت برای توسعه صنایع و افزایش امکانات ارزی دولت برای واردات کالاهای سرمایه ای از طریق درآمدهای ارزی حاصله از صادرات نفت بوده است . این مطالعه معلوم می سازد که صنایع ایران عمدتا" از نوع مونتاژ بوده و ارزش افزوده این صنایع بسیار کم است . با توجه به اینکه منابع نفتی فناپذیر می باشند این مطالعه نتیجه می گیرد که جایگزین نمودن بخش صنعت بجای بخش نفت ، با توجه به روند فعلی صنعتی نمودن کشور، بسیار مشکل خواهد بود. بعلاوه در نتیجه این مطالعه معلوم می گردد که میزان صادرات محصولات صنعتی ایران در سالهای مورد مطالعه هیچگاه از میزان صادرات کشاورزی بیشتر نبوده است . با درنظرگرفتن نتایج فوق بنظر می رسد که علاوه بر بخش صنعت امکانات بخش کشاورزی نیز بررسی گردیده و مورد استفاده قرار گیرد.