بر اساس مطالعات فنی و اقتصادی به عمل آمده، بهترین محل برای احداث فرودگاه بین المللی امام خمینی در فاصله 35 کیلومتری جنوب غربی تهران و بین جاده های تهران - ساوه و تهران - قم انتخاب گردیده است . هدف از تهیه و تدوین این پایان نامه، طراحی سیستم حمل و نقل بهینه ای جهت دسترسی به فرودگاه بین المللی امام خمینی در مقاطع زمانی برنامه ریزی است . در اولین مرحله، با استفاده از روابط اقتصادی (مدلها)، حجم تقاضای حمل و نقل هوایی برای فرودگاه بین المللی امام خمینی مورد پیش بینی قرار گرفته است . این مدلها بر اساس اطلاعات یک دوره 16 ساله (1365 - 1350) تهیه شده اند. همچنین اطلاعات لازم در ارتباط با الگوی تفکیک سفر، توزیع سفر، خصوصیات اجتماعی و اقتصادی مسافرین و نسبت تعداد مشایعین و مستقبلین به مسافرین از طریق اجرای آمارگیری در فرودگاه بین المللی مهرآباد، جمع آوری گردیده است . در هر مقطع زمانی، بر اساس احجام پیش بینی شده برای مسافرین، همراهان، کارکنان و همچنین با روپست ، حجم ترافیک فرودگاهی برای هر یک از مراکز جمعیتی بر حسب معادل سواری در ساعت اوج، مورد محاسبه قرار گرفته است . میزان رشد ترافیک غیرفرودگاه معابر منطقه با استفاده از سه روش مختلف مورد پیش بینی قرار گرفته است و مقدار ماگزیمم حاصل از این سه روش ، به عنوان حجم ترافیک غیرفرودگاهی این معابر، در نظر گرفته شده است . در این مرحله، حجم ترافیک ناشی از احداث پروژهای تحت مطالعه نیز، مورد محاسبه قرار گرفته است ، مهمترین این پروژه ها، احداث انبارهای مرکزی راه آهن تهران در محل آپرین و احداث شهر جدید پرند می باشد. با اسفاده از برنامه کامپیوتری تخصیص ترافیک (با نام assign) در هر مقطع زمانی، حجم ترافیک فرودگاهی بر روی محورهای ارتباطی منطقه تخصیص داده شده است . بر اساس نتایج حاصل از این مرحله، گرینه هایی در ارتباط با افزایش ظرفیت شبکه معابر موجود، احداث محورهای جدید و استفاده از سیستم های حمل و نقل جدید انتخاب گردیده است . در هر مرحله، تاثیر اجرای این گزینه ها بر روی وضعیت ترافیک کل شبکه، مورد ارزیابی قرار گرفته و شبکه بهینه پیشنهاد شده است