رساله حاضر ترجمه دو بخش از کتاب "بنیادهای زبانشناسی" اثر آندره مارتینه می باشد. از نظر وی زبان ابزاری است ارتباط دهنده که براساس و مطابق آن دریافت و آزمون بشری در هر جامعه به نحوی متفاوت به واحدهایی به نام نکواژ تجزیه می شود. هر یک از واحدها دارای یک درونه معنایی و یک برونه صوتی است . برونه صوتی به نوبه خود به واحدهای تمایزدهنده و پیاپی تجزیه می گردد. این واحدها همان واجها هستند که تعدادشان در هر زبان محدود و ماهیت و روابط متقابلشان نیز از زبانی به زبان دیگر متفاوت است . در توصیف زبانها نخستین وظیفه زبانشناسان مطالعه آنهاست . زبانها ابتدا باید به لحاظ کارکردشان مورد توصیف قرار گیرند. در این زمینه اولین وظیفه این خواهد بود که روشن نمائیم هر زبان چگونه برداشت و آزمون بشری از جهان خارج را به واحدهای معنی دار تجزیه می کند. توصیف ما از زبان قطعا باید همزمانی باشد. هر توصیف باید قلمرو فعالیت خود را مشخص نموده و معین کند که با کدامیک از گویشهای زبان سر و کار دارد. در این میان اگر معنی واحدهای مدلول نادیده گرفته شود با مشکلات فراوانی مواجه خواهیم شد زیرا با دورماندن از قلمرو معنایی تنظیم حقایق زبان کار ساده ای نیست .